Two Cats and a Baby: One Mom's Adventures in Parenting Pets and People

2024 Auteur: Roxanne Bryan | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 10:12

Dit klinkt misschien gek, maar toen ik erachter kwam dat ik vorig jaar zwanger was, was een van mijn eerste zorgen mijn kat, Mina. Ik heb Mina bijna 15 jaar gehad. Ze is Siamees, dus ze is behoorlijk gespannen en behoeftig. En ze haat hoge geluiden. Hoewel ze over het algemeen lief en aanhankelijk is, gromt ze, wanneer ik zing, letterlijk, stalkt me en probeert me naar beneden te halen.Mijn stem is slecht, maar niet zo slecht.

Dus ik maakte me zorgen: wat zou ze doen als de baby huilde?

Mijn andere kat, Waldo, was minder een zorg; hij is een Amerikaanse sneeuwschoen (we denken) en een grote reddingsoperator. Mijn man, Andrew, en ik dachten dat hij of weg zou rennen van de baby of wilde knuffelen met haar.

Maar toen bracht een vriend het probleem naar voren dat Waldo in de wieg klimt voor warmte en de baby per ongeluk verstikt en we hadden iets nieuws om ons zorgen over te maken. (Het blijkt dat dit fenomeen slechts een stedelijke legende is. De nu herinnerde katententen en netten voor wiegjes die ouders kochten om baby's veilig te houden, zijn gevaarlijker dan de dieren.)

Andere behulpzame vrienden stelden voor om onze katten helemaal af te schaffen: "Je zult niet meer om hen geven als de baby komt", voorspelden ze. Dat was moeilijk voor ons om ons in te denken - we zijn behoorlijk gehecht aan onze dieren.

Het blijkt dat het verwelkomen van ons eerste kind inderdaad een katgerelateerd drama inhield, maar het leek niet op wat we verwachtten.

Een nieuw thuis - met nieuwe katten

Laat in mijn zwangerschap ontdekten we zwarte schimmel in ons appartement in New York City. Onze huisbaas sleurde zo lang mee dat we geen andere keuze hadden dan te vertrekken. De baby kon elk moment komen en we konden haar niet naar die mal brengen! We moesten ergens gaan dat veilig was, die onmiddellijk beschikbaar was en waar we voor onbepaalde tijd konden blijven. En we moesten natuurlijk beide katten meenemen.

Onze enige optie was het huis van mijn ouders … in Pittsburgh.

Om de zaken nog ingewikkelder te maken, hebben mijn ouders twee eigen katten, een broers en zusterduo genaamd Pom en Flora. Alsof dat nog niet genoeg is, heeft een van de katten van mijn ouders een allergie voor gluten en kan het eten van onze katten niet worden gegeten.

Om iedereen te laten samenleven, wilden we de katten gescheiden houden, althans in het begin, dus mijn katten kregen hun eigen zolderhol. Maar de katachtigen hadden het niet: vanaf het allereerste begin sloeg Pom op de zolderdeur en stond erop dat we hem op en neer lieten gaan. Binnen enkele dagen had Waldo ontdekt hoe het slot moest worden ontgrendeld. We liepen de gang in en merkten dat ze elkaar aanstaarden door de spleet in de deur.

Een onvoorziene noodsituatie

Twee weken voor mijn uitgerekende datum, terwijl mijn ouders de stad uit waren, merkten we dat Mina lusteloos was en veel water dronk. Ze had eerder al urineweginfecties gehad, dus we gingen ervan uit dat dit het geval was. Toch was het een zondag en de dierenartsen die we belden waren allemaal gesloten, dus we moesten uitzoeken en haar naar een dierenziekenhuis brengen.

De situatie was veel erger dan we hadden gedacht: Mina was in nierfalen en moest voor onbepaalde tijd in het ziekenhuis blijven, aangesloten op een IV. Dagenlang reden we heen en weer om haar te bezoeken. Ik was gigantisch en ongemakkelijk. Buiten daalde de temperatuur tot 8 onder nul. Er brak een pijp door het huis en we hadden geen warm water. Uiteindelijk konden we Mina mee naar huis nemen met instructies voor het toedienen van drie verschillende medicijnen - vloeistoffen en pillen - en IV subcutane vloeistoffen elke dag.

We waren tenminste allemaal veilig en warm.

En Baby Maakt … Vijf?

Andrew grapte dat als de baby kwam terwijl mijn ouders nog weg waren, hij gewoon een gigantische zak droog kattenvoer op de vloer van de woonkamer zou legen en rennen. Er waren te veel huisdieren om aan te denken! Maar toen ik de bevalling begon (12 dagen vroeg, terwijl mijn ouders weg waren), deed hij precies het tegenovergestelde: terwijl ik in de gang stond, mijn buik vasthield en kreunde: "Laten we gaan! De weeën komen steeds dichter bij elkaar! "Andrew rende rond de kattenbakken en zette eten uit en zorgde ervoor dat de katten - allemaal - voor hun gezorgd werden.

Onze dochter werd die dag geboren. Mijn ouders kwamen vroeg terug van hun reis en Andrew en ik brachten de baby thuis uit het ziekenhuis. En toen begon de routine van ons nieuwe leven als een gezin.

Elke ochtend voedden we Mina op de zolder en Waldo in onze slaapkamer, terwijl Pom en Flora beneden aten. (Tussen het glutenvrije voedsel voor het nieuwe nierdieet van Pom en Mina, moesten we extra waakzaam zijn om ze gescheiden te houden tijdens de maaltijd.) Toen Mina en Waldo klaar waren, zouden we hun bord leegmaken en de zolderdeur openen, dus Pom en Flora kon veilig binnenkomen.

Andrew zou de kattenbakken scheppen, en dan zouden we Mina's eerste medicijnronde toedienen - dat wil zeggen, als de baby niet huilde. Er waren twee mensen voor nodig om Mina haar infuus en pillen te geven, dus als de baby me nodig had, moest de kat wachten.

Naarmate de dag vorderde, wisselden we af met de verzorging van de baby door de afstand tussen de katten te verbreken. Het ging maar door en door. Mijn ouders hebben geholpen waar ze konden, zowel met de baby als met de katten.