Georgia Firefighter herinnert late hond die zijn leven veranderde, "She Was Everything To Me"

2024 Auteur: Roxanne Bryan | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 10:12

Een hond kan duizend gelukkige herinneringen maken. Honden vullen een paar jaar met kussen, knuffels, blije groeten en kwispelende staarten. Mensen die huisdieren hebben gezien die de regenboogbrug overstaken, zullen ons vaak vertellen dat afscheid nemen de moeite waard was om met hun hond door te brengen. Niets zal het ooit vervangen.

iHeartDogs kwam onlangs een verhaal tegen dat werd gedeeld door een Georgia-brandweerman, Aaron Salkill, over zijn overleden hond, Sintel. Ember bracht haar paar jaar hier door om vreugde te brengen aan iedereen die ze ontmoette, en Aaron moest haar leven met haar delen. Ember is onlangs overleden en Aaron heeft de tijd genomen om hun verhaal met LoveWhatMatters.com te delen. Hij staat iHeartDogs vriendelijk toe om het met jou te delen.

Aaron's verhaal verscheen oorspronkelijk op LoveWhatMatters.com, getiteld "Ik wist dat ze klaar was om te gaan. Ze had haar werk gedaan en het goed gedaan. "Brandweerman zegt tranenvol afscheid van zijn 'beste vriend' Dalmatische therapiehond '

In december 2013 nam ik een beslissing die, buiten medeweten van mij, de loop van mijn leven zou veranderen. Ik had al een paar maanden achteloos op zoek naar een hond. Op een dag vroeg een zeer goede vriend van me of ik geïnteresseerd zou zijn in een Dalmatische puppy. Ik sprong bijna opgewonden uit mijn schoenen. Ik had een beetje meer dan een jaar als brandweerman gewerkt, maar het idee om een Dalmatische pup te vinden, leek op zijn zachtst gezegd vergezocht. Ik wist dat ik haar moest ontmoeten, dus snelde ik naar mijn auto en ging naar het kantoor van de dierenarts waar ze door haar vorige eigenaars was achtergelaten. Niemand kon me vertellen waarom, maar om een onpeilbare reden hadden ze deze perfect mooie Dalmatische pup van 3 maanden oud achtergelaten. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik heb haar Sintel genoemd.

Het volgende jaar was op zijn minst interessant. Sintel was WILD en ik was een clueless hondenbezitter. Ik had geen idee hoe ik een hond moest trainen en dat was te merken aan haar gedrag. Ze was superlief en liefdevol en speels, maar ze had meer energie dan een kleuter op Redbull. De enige manier waarop ik wist dat ze ervoor moest zorgen dat ze niet gek werd, was om haar zo vaak mogelijk uit te putten. Dit betekende talloze wandelingen, trektochten, fetches, oorlogen en middagen in het hondenpark. Al deze tijd doorgebracht in het openbaar leidde me naar een andere prachtige beslissing. Elke keer dat we eropuit gingen, hoorde ik voortdurend vreugdekranen: 'De vuurhond !,' 'Pongo !,' 'Het is maarschalk,' 'Kijk, mama is Sparky.' Er waren zelfs tijden dat de speeltuin voor de hond was park zou leeg zijn en een rij kinderen zou een glimp opvangen (en misschien zelfs een huisdier) van dit prachtige kleine Dalmatiër.

Op een middag toen zo'n lijn ontstond, had ik een openbaring. Als de aanwezigheid van Sintel zo'n krachtig antwoord zou kunnen zijn bij gezonde kinderen, hoeveel impact zou ze dan meer hebben op kinderen in een ziekenhuis? Ik wist dat ik erachter moest komen. De volgende dag begonnen Ember en ik onze zoektocht om een gecertificeerd therapiehonden-team te worden. We hebben talloze uren doorgebracht met oefenen en trainen. Ik heb meer dan een jaar besteed aan het perfectioneren van ons vak en het krijgen van Ember in zoveel verschillende situaties als ik kon. Toen ik eindelijk voelde dat we klaar waren, namen we de certificeringstest voor de Alliantie van therapiehonden. Ember passeerde gemakkelijk met vlag en wimpel. Ik was te trots op wat we samen hadden bereikt, maar ik wist ook dat ons echte doel ons nog steeds te wachten staat.

Op Halloween-avond 2016 hebben we ons allereerste officiële therapiereis gemaakt. We werden uitgenodigd om deel te nemen aan Children's Healthcare of Atlanta met een paar andere therapiehonden teams om de avond door te brengen met kinderen die niet in de gelegenheid zouden zijn trick or treat te doen. We gingen naar beneden in de lobby en kregen te horen dat de families op de hoogte waren gebracht om hun kinderen naar beneden te brengen voor de verrassing. We werden vergezeld door verschillende verpleegsters die zich hadden verkleed om snuisterijen aan de kinderen te geven.Wat me opviel was dat een van hen verkleed was als Cruella Deville, van 101 Dalmatiërs. Ik kon het niet laten om om het toeval te lachen. Kort daarna begonnen de kinderen van de liften binnen te komen. Het was magisch om te zien hoeveel hun gezichten verlichtten toen ze de honden voor het eerst zagen.

"Die nacht was er echter een moment dat echt speciaal was. Ik zag hoe een jong meisje van 7 of 8 met een rode wagen uit de lift werd gereden. Ze was heel dun en duidelijk heel ziek. Haar gebrek aan haar vertelde een verhaal waar geen enkel kind deel van mag uitmaken. Maar toch, in het volgende moment was dat allemaal vergeten. Ze zag Sintel en liet de vreugdevolste uitroep horen: "EEN DALMATIAN!" Ze klom uit haar wagen en rende naar Sintel en omhelsde haar. Ze zat een paar minuten bij ons voordat ze eindelijk vertrok om zich aan te sluiten bij het aantal anderen dat Cruella vertelde om de arme Ember alleen te laten. Toen ze weg was, kwam haar moeder zachtjes naar me toe snikken en begon ze me te bedanken voor het terugbrengen van een glimlach op het gezicht van haar dochter. Ze vertelde me dat dit de eerste keer was dat haar dochter zoveel weken had gelopen. De chemo had haar alle begeerte ontnomen om te bewegen totdat de opwinding van het zien van een echte Dalmatiër haar de energie had gegeven om te rennen. Die ene bedankje was een van de meest lonende momenten in mijn hele leven.

In de komende twee jaar hebben Ember en ik veel meer bezoeken gebracht aan ziekenhuizen, waaronder CHOA Egleston, CHOA Scottish Rite en Northside Hospital Cherokee. De dagelijkse taak van Ember was om de brandveiligheidshond te zijn in het Cobb County Safety Village. Daar leerden we kinderen over hoe ze veilig met honden konden omgaan. Ze was altijd het hoogtepunt van elke excursie naar het Safety Village. Cobb County's Camp Puzzle was een van mijn favoriete jaarlijkse bezoeken. Camp Puzzle is een dagkamp dat elk jaar wordt gehouden voor kinderen in het autismespectrum. Het eerste jaar dat Ember en ik aanwezig waren; we liepen mee toen een jongetje ons benaderde. Hij zei eenvoudig 'Hallo' en vroeg of Ember iets wist. Nadat hij enkele van zijn vele trucjes had laten zien, vroeg de jongen me of hij Sintel kon laten zitten en zwaaien. Ik gaf hem een traktatie en Sintel werd stopverf in zijn handen. Ze voerde de eenvoudige bevelen uit die de jongen had gemaakt en werd genadig beloond met een traktatie en een giechel van genot. Hij liep toen weg voor meer plezier, net zo nonchalant als hij was benaderd. Nogmaals, ik werd benaderd door een emotionele moeder. Ze vroeg me waar ze een hulphond voor haar zoon kon krijgen en legde uit dat hij bijna helemaal non-verbaal was. Nadat ik haar had uitgelegd dat de certificering van Ember anders was dan die van een medische hulphond, begon de zwaartekracht van wat zojuist voorkwam te zinken. Ember had haar magie op een manier bewerkt die alleen zij kon en ik had het zelfs niet beseft.

Net zoveel levens als Sintel heeft aangeraakt, heeft niemand meer impact gehad dan ik. Ze is met mij geweest in goede en slechte tijden. Toen ik niemand anders had, kon ik altijd rustig blijven met weten dat mijn lieve meisje opgewonden op me zou wachten met alle knuffels die ik aankon. Sintel heeft me zelfs geholpen om een eigen gezin te stichten. Bij ons allereerste bezoek aan het Northside-ziekenhuis ving Ember de ogen van iedereen in het gebouw. Die ogen omvatten de ogen van sommige verpleegsters die me op een blind date met hun mooie vriend opzette. Die blind date zou blijken bij de vrouw die mijn vrouw is geworden. Deze gespikkelde kleine furball is alles voor mij geweest.

Sinds 5 jaar heeft Sintel me vrede, troost en vreugde gebracht. Onlangs echter is het mijn rol geworden om haar dezelfde troost te bieden die ze mij altijd heeft gegeven. En nu is het mijn plicht om haar vreugde te blijven verspreiden en haar erfenis te blijven dragen.

In de nazomer van 2018 werd Sintel erg ziek. We wisten dat haar tanden een probleem werden en we concludeerden dat dit het probleem moest zijn. We namen haar mee naar de dierenarts en ze geloofde dat haar tanden geïnfecteerd waren geraakt. Er werd besloten dat sommigen van hen moesten worden verwijderd. Uit het pre-operatieve bloedonderzoek bleek dat haar tanden niet het echte probleem waren. Om een of andere reden kon de dierenarts het niet volledig verklaren, haar nieren begonnen te falen. Ze startten haar meteen met IV-vloeistoffen en antibiotica om te zien of het een acuut probleem was of iets chronischer. Een paar dagen later ontvingen we ons antwoord. Haar bloedwerk was nog erger en om haar te stabiliseren, moest ze in het ziekenhuis worden opgenomen. Uiteindelijk werd ons verteld dat er op lange termijn niets kon worden gedaan en dat de dagelijkse hoeveelheid vloeistof haar comfortabel zou houden in de tijd dat ze nog over was.

'Omdat we wisten dat onze tijd kort was, probeerden we de laatste dagen van Sintel te vullen met zoveel plezier en liefde als we konden. Ze ging overal met mij mee en ik weigerde haar van mijn zijde te laten gaan. We brachten een paar laatste dagen door met het bezoeken van kinderen op het werk, met meerdere fotosessies met lokale brandweerkorpsen, wandelen naar haar favoriete kreek voor een leuke dag in het water, en vooral knuffelen op de bank.

'Tot het einde toe brandde Sintel nog steeds gezichten aan. De allerlaatste keer dat Ember het kantoor van de dierenarts binnenliep, hoorde ik een al te vertrouwd geluid. Er was daar een jong meisje dat haar ogen niet van Sintel kon afhouden. In mijn nogal emotionele toestand dacht ik er niet aan om te stoppen en liet het meisje Ember lusten. Sintel wist beter. Ook al was ze een erg zieke pup, ze bleef nog lang genoeg naast het meisje staan om een schouderklopje te maken. Het meisje glimlachte van oor tot oor en mijn hart verwarmde terwijl ik mijn tranen terugveegde.

In haar laatste momenten hield ik mijn kleine meisje voor de laatste keer vast en keek naar haar grote bruine ogen om haar te vertellen hoeveel ik van haar hield. Helemaal aan het einde, toen ze achterom keek, wist ik dat ze klaar was om te gaan. Ze was meer dan moe, maar was nog steeds blij met haar kleine kwispelende staart. Ik geloof dat ze mij met een hoger doel was toegezonden, en ik denk dat ze wist dat ze haar werk had gedaan en het goed had gedaan.

"De herinnering van Sintel zal voortleven in mijn hart en in de harten van de vele anderen die van haar hielden."

H / T: LoveWhatMatters.com Aanbevolen foto: Cobb County Fire & Emergency Services / Facebook

Wil je een gezondere en gelukkiger hond? Word lid van onze e-maillijst en we doneren 1 maaltijd aan een hondenhok in nood!