Oorzaken van verlamming van het voorbeen bij honden

2024 Auteur: Roxanne Bryan | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 10:12

Inhoudsopgave

1. Belang van het zien van de dierenarts
2. Anatomie van het voorste been
3. Oorzaken
4. Verklarende woordenlijst
5. Diagnostische tests en behandeling

Belang van het zien van de dierenarts

Als het been van uw hond verlamd lijkt te zijn, vraagt u zich misschien af wat er aan de hand is. Hoewel het niet per se een slechte gewoonte is om op internet te zoeken om meer te leren, gaan dingen aanzienlijk achteruit wanneer Google wordt gebruikt als vervanging voor een daadwerkelijke veterinaire diagnose en behandeling. Dit artikel is niet bedoeld als vervanging van het advies van een dierenarts, het is daarom niet bedoeld als diagnose of behandelplan.

Notitie:

Als uw hond een voorbeen heeft dat verlamd lijkt, moet u de dierenarts zien. Het kan snel bergafwaarts gaan als de behandeling wordt uitgesteld.

Als het been van uw hond verlamd lijkt, ga er dan niet alleen van uit dat zijn been in slaap viel en overdag zal ontwaken. Terwijl hun benen misschien in slaap vallen bij het ontwaken en rondlopen, gebeurt het meestal maar een paar seconden en al snel moeten ze weer normaal lopen - maar hinken bij het opstaan kan ook wijzen op andere omstandigheden. Dit artikel gaat echter niet over hinken van honden; het gaat eerder om tekenen van verlamming van het voorbeen van een hond. De twee voorwaarden zijn heel anders:

• Bij hinken voelt een hond pijn en zal hij weinig gewicht op het been dragen om pijn te minimaliseren.
• Bij verlamming worden de reflexen, het gevoel en het vermogen van de hond om te bewegen beïnvloed, en de poot wordt vaak "gebobbeld" gevonden en wordt dus rondgesleept.

Om beter te begrijpen waarom het voorbeen van uw huisdier verlamd lijkt, is het een goed idee om eerst de beenanatomie te bekijken en te begrijpen hoe deze in de eerste plaats verlamd raakt.

Anatomie van het voorste been

Het zenuwstelsel van de hond bestaat uit de hersenen, de wervelkolom die het ruggenmerg bevat en meerdere zenuwen die zich van het ruggenmerg afzetten en verschillende delen van het lichaam bereiken. Het belangrijkste doel van de zenuwen is om informatie naar de spieren en organen te brengen. Het is dankzij de gecoördineerde inspanning van al deze onderdelen dat ze in staat zijn om te bewegen, reflexen te hebben en sensaties te voelen. Verlamming treedt op wanneer er een verstoring is in de communicatie tussen de hersenen en het ruggenmerg, samen met zijn vertakkingen. De voorpoten worden door verschillende zenuwen geïnnerveerd zoals hieronder wordt beschreven.

• De brachiale plexus bestaat uit een verzameling van cervicale (nek) en thoracale (thorax) zenuwen die starten vanaf het ruggenmerg en vervolgens worden opgesplitst in individuele vertakkingen gemaakt van verschillende individuele zenuwen die door de voorpoten lopen. Deze individuele vertakkingen bestaan uit de radiale zenuw, mediane zenuw, en ellepijpzenuw.
• De radiale zenuw komt voort uit de plexus brachialis en innerverteert het bovenste voorste been helemaal tot aan de poot. Het wordt dit genoemd omdat het vlak langs de radius botten loopt. Deze zenuw is vrij kwetsbaar voor verwonding.
• De mediane zenuw komt ook voort uit de plexus brachialis. Het staat bekend als mediaan omdat het zich precies in het midden tussen de radiale zenuw en de nervus ulnaris bevindt.
• De ellepijpzenuw wordt dit genoemd omdat het vlak bij het ellepijpbeen loopt.

Oorzaken

Wanneer alles goed gaat en de zenuwen intact zijn en volledig functioneren, kan de hond zijn elleboog en pols buigen en zijn tenen zonder problemen bewegen. Hij is ook in staat om gevoel in zijn been te voelen, het oppervlak van de poot, en normale reflexen zijn aanwezig. Als het echter misgaat, begin je problemen te zien.

De volgende zijn enkele oorzaken van verlamming van het voorbeen bij honden.

Traumatische verwonding

Dit is de meest voorkomende oorzaak. Wanneer een hond een directe klap op de schouder krijgt of zijn voorste been van zijn lichaam wordt getrokken, iets dat kan gebeuren als het door een auto wordt geraakt, kan het zenuwweefsel in de brachiale plexus losraken van het ruggenmerg, waardoor het bekend staat als brachial plexus avulsion.

• Getroffen honden lijden aan een onvermogen om te dragen, ernstige zwakte, en lEen gevoel van sensatie onder de elleboog, waardoor ze hun pols buigen en hun tenen tegen de grond slepen, iets dat vaak wordt aangeduid als 'knokkelen'. Omdat deze zenuwen van de brachiale plexus ook de ogen verzorgen, kunnen de aangetaste honden tekenen vertonen van het Horner-syndroom, oogafwijkingen waaronder ingevallen ogen, hangende oogleden en kleinere pupillen.
• De behandeling bestaat uit het voorkomen van verdere verwonding van het been door gebruik te maken van zwachtels en beschermende laarzen. Fysiotherapie kan nodig zijn om te voorkomen dat de spieren gaan atrofiëren. Volgens Dierenarts dierenarts Erika de Papp is herstel zeer onwaarschijnlijk als de neurologische functie niet binnen 4 tot 6 weken terugkeert. Soms verslaat zenuwfunctionaliteit echter de slechtste prognose.

Aanwezigheid van tumoren

Soms wordt de verlamming veroorzaakt door de aanwezigheid van een massa zoals waargenomen in een zenuwmanteltumor of een tumor die naburig weefsel beïnvloedt, zoals lymfosarcoom van de plexus brachialis.

• In dit geval is de verlamming chronisch en wordt deze geleidelijk slechter in de tijd. Soms kunnen de symptomen worden verward met musculoskeletale aandoeningen.
• In tumoren van de zenuwmantel kan pijn worden opgewekt door het gebied van de oksel te palperen of het been te bewegen. Grote massa's kunnen worden gevoeld en de spieren kunnen beginnen te atrofiëren in het getroffen gebied.
• Verschillende diagnostische tests kunnen nodig zijn om tumoren te bevestigen of uit te sluiten. Een dierenarts kan besluiten om de hond een myelogram, CT, scan of MRI te laten ondergaan. Prognose varieert op basis van de bevindingen.

Andere oorzaken

Er is een gezegde op veterinair gebied "als je hoeven hoort, denk paarden, geen zebra's." Met andere woorden, dierenartsen testen eerst de meest voorkomende oorzaken in plaats van de zeldzamere oorzaken. Een proces van eliminatie, brengt hen ertoe om de minder algemene aandoeningen te overwegen. Er zijn een paar andere aandoeningen die verlamming van de voorste benen kunnen veroorzaken, maar verschillende zijn vrij ongewoon.

• Het lijkt erop dat de meeste omstandigheden die verlamming veroorzaken de meeste invloed hebben op de achterbenen. Een aandoening die bekend staat als Coonhound-verlamming kan bij honden tot gevolg hebben dat ze verlamming van het voorbeen als eerste symptoom laten zien, volgens de Veterinary Manual van Merck. Het kan beginnen met een wasbeer of krabben, maar is ook gezien na vaccinaties.
• De verlamming van de teken kan een andere oorzaak zijn, maar volgens de opleiding van het huisdier, beïnvloedt het typisch de achterste benen eerst en dan kan later aan de voorbenen uitspreiden. Binnenkort, als er geen stappen worden ondernomen om de teken te verwijderen, kan ademhalingsfalen optreden en de dood.

Medische woordenlijst

	Termijn	Betekenis
parese	Zwakheid
monoparese	Beïnvloedt slechts één been
paraparese	Beide benen
tetraparese	Alle 4 de benen
hemiparesis	Helemaal rechts of links van het lichaam
Plegia	Verlamming
monoplegie	Beïnvloedt slechts één been
paraplegie	Beide benen
tetraplegia	Alle 4 de benen
hemiplegie	Helemaal rechts of links van het lichaam
ataxie	Gebrek aan vrijwillige coördinatie
hyperesthesie	Verhoogde gevoeligheid voor pijn
Paraethesia	Tintelend gevoel
proprioceptie	Bewustzijn van de positie van ledematen

Zenuwbeschadigingen zijn erg mysterieus. Het kan erg moeilijk zijn om te voorspellen of de functie na een blessure zal terugkeren

- Dr. Foster en Smith

Diagnostische tests en behandeling

Tests

Als uw hond symptomen van verlamming van het voorbeen vertoont, voert de dierenarts enkele tests uit om de zenuwfunctie te bepalen.

• Hij kan de tenen samenknijpen met een hemostatische pincet en op zoek gaan naar een pijnreactie, zoals stemmingen en het terugtrekken van het been. De aanwezigheid van pijn is een goede zaak omdat het erop wijst dat de zenuwvezels nog steeds intact zijn. Een gebrek aan pijn suggereert waarschijnlijk een zenuw die is doorgesneden.
• Een kruiwagen test kan worden uitgevoerd. In deze test zijn de achterbenen enigszins verhoogd, zodat de hond gedwongen wordt om op zijn voorpoten te lopen op een kruiwagen manier.
• Een andere veel voorkomende test is het veranderen van de pootpositie door een geknikte poot tegen de grond te plaatsen en te observeren of de hond de positie aanpast. Normaal reageren honden door de pootpositie snel aan te passen.

Verdere evaluatie om de onderliggende oorzaak te vinden, kan worden geleverd door een MRI te hebben die op tekenen van tumoren, ontsteking en zenuwbeschadiging zal letten. CT-scans worden ook uitgevoerd. Het raadplegen van een dierenarts kan nuttig zijn.

Behandeling

Er zijn verschillende niveaus van zenuwbeschadiging die een grote rol spelen in de kansen op herstel.

• Het verlies van de zenuwfunctie kan daarom tijdelijk zijn als er geen letsel is (neuropraxie)
• Het verlies van functie kan worden bewaakt met kansen op herstel binnen enkele weken of maanden wanneer de zenuwvezels zijn gescheurd (axonotmesis)
• Verlies van zenuwfunctie kan ernstig zijn en herstel onwaarschijnlijk als de zenuw volledig is doorgesneden (neurotmesis)

Zoals gezegd, is een snelle behandeling erg belangrijk wanneer het gaat om verlamming van het voorbeen. Wanneer de hond gevoel in de ledemaat heeft verloren, is het been gevoelig voor verwonding, omdat de poot vaak brutaal wordt meegesleurd.

• Hondenlaarzen en -bandages kunnen nuttig zijn. Spieren die zenuwverbindingen hebben verloren, hebben de neiging om zich al vijf dagen na de verwonding te atrofiëren.
• Fysiotherapie is nuttig om de bloedtoevoer naar het gebied te vergroten. Vraag uw dierenarts om advies.
• Wanneer de zenuwfunctie begint te worden hersteld, voelt de hond tintelende sensaties die hinderlijk kunnen zijn. Dit heet paresthesie. In sommige gevallen kan dit zo ernstig worden dat de hond zich gedwongen voelt om op zijn been te kauwen. Soms kan amputatie nodig zijn.

Zoals te zien is, varieert de prognose op basis van de mate van zenuwbeschadiging. Hoewel de dierenarts ruwe ideeën kan geven over het resultaat en de prognose van zenuwbeschadiging, is het ook waar dat het zenuwstelsel soms werkt op manieren die niet kunnen worden voorspeld. Je kunt een prachtig en inspirerend succesverhaal lezen van een genezing van een hond en alle kansen verslaan van East Lincoln Animal Hospital.