Vrouw schrijft hartverscheurende brief aan puppy-molenveredelaar

2024 Auteur: Roxanne Bryan | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 10:12

Ooit gewenst dat je de mensen kon confronteren die verantwoordelijk waren voor het veroorzaken van de liefde van je leven, van je hond, van ellende?

Thersea Strader richtte de National Mill Dog Rescue in 2007 op ter ere van haar Italiaanse windhond Lily - die een affichekind was voor de mishandeling en verwaarlozing van puppymolenhonden.

Lily had de eerste zeven jaar van haar leven als fokhond doorgebracht.

Hier is haar verhaal, volgens de website:

'Lily bracht al haar dagen door in een kleine, koude draadkooi in een donkere, stinkende schuur. Nooit werd ze uit haar kooi verwijderd voor oefening of socialisatie. In haar sombere streken, werd Lily gedwongen om het ene nest na het andere zonder uitstel te produceren. Zoals alle commerciële fokhonden was ze een echte fokmachine waarvan de waarde op slechts één manier werd gemeten - haar vermogen om puppy's te produceren.

Op zevenjarige leeftijd was Lily uitgeput. Ze was alledaags in de sector en had gedurende haar hele leven weinig tot geen dierenartsenzorg ontvangen, waarvan het resultaat voor haar vreselijk verontrustend was. Door jarenlange tandheelkundige zorg was voedsel van slechte kwaliteit, watertanden met konijnenflessen en geen geschikt kauwspeelgoed, het dak van Lily's mond en onderkaak, weggerot. Haar borstkas was bezaaid met borsttumoren en ze was absoluut doodsbang voor mensen. '

De familie Strader voorzag Lily van de liefde, mededogen en diergeneeskundige behandeling die ze zo hard nodig had.

Uiteindelijk ontving ze de zorg en liefde die ze verdiende. Bron afbeelding: National Mill Dog Rescue

In mei 2008 stierf Lily thuis in de armen van haar liefhebbende adoptievader en familie. Slechts vijftien maanden na haar redding.

Terwijl ze probeert om te gaan met het overlijden van Lily, schreef Thersea de volgende krachtige brief. En hoewel het is gericht aan Lily's fokker, hopen we dat het een aantekening zal maken bij iedereen die betrokken is bij het fokken of verkopen van honden in molens.

Bekijk de krachtige lezing van de brief

of je kunt het hier lezen, herdrukt met toestemming voor National Mill Dog Rescue:

Beste Martha,

Het is vijftien maanden geleden dat jij en ik elkaar voor het eerst hebben ontmoet. Meer dan waarschijnlijk herinner je je heel weinig over mij. We hebben elkaar immers in je wereld ontmoet, feitelijk op je eigendom. Sinds die dag zijn elementen van jouw wereld een zeer groot deel van mij geworden. Daarvoor ben ik erg dankbaar voor mezelf en veel gelijkgestemde mensen.

In februari 2007 ontving ik een e-mail - "50 Italiaanse windhonden in nood" en daarmee een telefoonnummer. Na een levenslange affiniteit voor het ras te hebben gehad, belde ik het nummer om erachter te komen wat het verhaal was en hoe ik zou kunnen helpen. Ik weet zeker dat je weet waar deze brief nu naartoe gaat.

Ja, 17 februari 2007, na 40+ jaar zou je kennel zijn bedrijf verliezen. Tijd om zich terug te trekken en te ontspannen na vier decennia van mishandelende honden. Vijfhonderd eenenzestig honden gingen die dag naar de veilingblokken, 49 waren Italiaanse windhonden. Het was zonder twijfel dat ik zou helpen, hoewel ik moet toegeven dat ik geen idee had wat ik door het proces zou leren. Vanwege transportproblemen, realiseerde ik me dat als ik van nut zou zijn voor deze honden, ik zelf naar Lamar zou moeten rijden. Dus op 16 februari vertrokken mijn dochter en ik naar Missouri.

Begrijp me, ik ben in essentie mijn hele leven betrokken geweest bij het redden van honden - het aanmoedigen en plaatsen van dakloze honden, het verzorgen van zieke of gewonde honden, het helpen van overbevolkte schuilplaatsen, enz. Ik heb altijd geweten over puppymolens en puppy's van dierenwinkels, maar heb mijn nooit gedeeld thuis met iets anders dan geredde dieren. Voor de goede orde, IK BEN NIET EEN ACTIVIST VOOR DIERLIJKE RECHTEN. Wat ik ben, is iemand die gelooft in het recht op een humane behandeling van alle levende wezens.

Martha, wat ik zag op je eigendom was verre van humaan. Honderden verschrikte, ziekelijke gezichten, opgesloten in hun kronkeldraden, sommigen staren me aan, maar het meest angstig om in mijn ogen te kijken, zo onzeker over hoe ze menselijk contact kunnen interpreteren. Die ervaring heeft me talloze slapeloze nachten bezorgd en tot op de dag van vandaag achtervolgt het verdriet en de angst in hun ogen mijn wezen.

Ik ben me er volledig van bewust dat je goed functioneerde binnen de USDA-normen - wat een verachtelijke gedachte dat is. Ik ben me er ook van bewust dat commerciële fokhonden in uw kringen als vee worden beschouwd. Honden zijn geen vee, Martha. Duizenden jaren geleden domesticeerde de mens onze honden als beschermers, jagers, herders, bewakers, maar bovenal onze metgezellen.

Ik kwam thuis met dertien van je honden - negen Italiaanse windhonden, twee teckels en twee Papillons. Geen enkele hond die ik in meer dan 25 jaar reddingswerk had verzorgd, kwam overal dichtbij de fysieke en emotionele schade die uw honden hadden geleden. Omdat het betrekking had op het redden van honden, zou de volgende paar maanden voor mij de opleiding van mijn leven worden.

Het hele doel van deze brief gaat echter over slechts één van die honden, degene die haar hier voor altijd thuis zou vinden met mijn gezin … # 251 - AKC registreerde "Reedgate's Swift Motion". Oh, de ironie van haar naam - Swift Motion - een Italiaanse windhond die nooit kon rennen. Haar hele leven gekooid ontnomen haar van ooit genoeg kracht in haar benen te hebben om de vreugde van rennen te ervaren. Een wrede realiteit voor een ras dat gebouwd is om te rennen.

In ons huis hebben we de ketting uit haar nek gesneden, vervangen door een zachte kraag en haar Lily genoemd. Op de leeftijd van zeven jaar en één maand was Lily bevrijd.

Lily was een van meerdere honden die haar onderkaak miste. Ik vraag me af hoe je zou kunnen verklaren waarom zoveel honden aan deze aandoening leden. Ik vraag me af of je je ooit zorgen maakte over hun pijn of misschien over hoe ze in staat waren om genoeg te eten om in leven te blijven. Ik vraag me af hoeveel er aan je zijn overgeleverd aan de gevolgen van deze aandoening. Ik vraag me af of je het hebt opgemerkt. Ik ben er zeer zeker van dat je toch een ding opmerkte dat verder gaat dan de rottende gezichten - hun vermogen om puppy's te produceren. Dat is waar uw bedrijf voor staat - het produceren van puppy's, ten koste van alles.

Lily werd een absolute schat in ons huis. Ondanks haar vele gezondheidsproblemen en haar extreme angst, op tijd, met veel liefde en zorg, vond ze haar moed en toen ze dat deed, was niemand immuun voor haar liefde. Mannen, vrouwen en kinderen tot tranen toe gebracht om haar verhaal te horen en het onvertelde plezier te hebben haar te ontmoeten. Lily's leven ging niet langer over wat ze voor jou kon doen, maar over hoe we het in een warm en liefdevol huis konden goedmaken.

Het was een kwelling voor onze familie om haar te zien lijden door middel van vier operaties om borsttumoren te verwijderen, om haar rottend gezicht te repareren en haar te steriliseren - het verwijderen van het papierachtig zwarte, met pus gevulde orgaan dat ooit haar baarmoeder was. Hoe zelfzuchtig van je om haar nooit pijn te zien, alleen de dollars.

Rechtstreeks vanwege je grove verwaarlozing, was elke maaltijd die Lily at een strijd. We hebben zoveel voedsel en zoveel verschillende manieren geprobeerd om het makkelijker voor haar te maken om te eten. Maar uiteindelijk moest ze het op haar manier doen, de manier waarop ze bij jou thuis leerde, de manier waarop ze voor jou in leven bleef - brokjes uit haar kom plukken, een paar tegelijk met haar voeten, ze rondom de vloer, wrijf dan de "goede" kant van haar gezicht langs de vloer om brokjes op haar tong te krijgen, strek haar nek vervolgens naar boven en slik het geheel door. Denk daar eens over, Martha. Hoe zou je op die manier slechts één maaltijd willen eten?

Weet je nog dat ik in de auto zat toen de veiling voorbij was? De jongens verzamelden de honden die ik had "gewonnen". Je zei tegen mij: "Ik hou gewoon van mijn Italiaanse windhonden". Oh, de gedachten die door mijn hoofd gingen toen die woorden uit je mond kwamen. Je houdt niet van honden, Martha. Wat je deed, was meer dan veertig jaar van je door God gegeven leven door honden te gebruiken voor je persoonlijk gewin. Geen aandacht voor hun fysieke of mentale welzijn, gewoon verzilveren op hun vermogen om te reproduceren. Denk aan de duizenden honden die door je handen zijn gegaan - je hebt ze allemaal beroofd van de eenvoudige geneugten die ze zo verdienen. Een goede maaltijd, een warme en comfortabele slaapplaats, medische aandacht en bovenal een menselijke metgezel om hun leven compleet te maken.

Lily leerde zo veel in ons huis - over een familielid zijn, een hond zijn, waardig zijn. Ik zal altijd de moeite nemen om nooit te leren rennen of echt te spelen. Maar ze leerde beminnen en geliefd worden en daarom zijn er geen woorden. Ze heeft ons leven voor altijd veranderd.

Lily stierf op 13 mei 2008 op achtjarige leeftijd - ongeveer de helft van de levensverwachting voor een Italiaanse windhond. Martha, ze stierf als een direct gevolg van de verwaarlozing die ze gedurende zeven jaar onder jouw hoede leed. Hoeveel anderen hebben hetzelfde lot ondergaan?

Deze industrie is veel te lang verborgen geweest. Het woord is uit, de dagen zijn geteld. Mensen zoals jij zullen snel de velden van eerlijk werk betreden en de zorg voor Gods schepselen overlaten aan diegenen van ons die echt van hen houden.

Theresa Strader

Heb je een reddingsverhaal? E-mail mij op [email protected].

Wil je een gezondere en gelukkiger hond? Word lid van onze e-maillijst en we doneren 1 maaltijd aan een hondenhok in nood!