Ik ben ontsnapt aan een beledigende relatie - Dank aan My Dogs

2024 Auteur: Roxanne Bryan | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 10:12

Krediet: Mikkel Becker Mikkel Becker zegt dat haar twee Mopsen, Willy (links) en Bruce (rechts), haar hielpen te redden van een emotioneel gewelddadige relatie.

We houden van onze huisdieren - vaak zijn ze als familie voor ons. Maar wanneer een gezinsdynamiek wordt beschadigd door misbruik of verwaarlozing, kunnen huisdieren net als hun mensen lijden.

Bij huiselijk geweld maakt een misbruiker vaak gebruik van de toewijding van een slachtoffer aan een huisdier om dat slachtoffer te controleren en te manipuleren. Al te vaak voelen misbruiksslachtoffers zich gevangen en kunnen ze geen hulp zoeken omdat ze bang zijn voor de veiligheid van hun huisdieren als ze vertrekken. Volgens het Urban Resource Institute (URI), een leverancier van huiselijk geweld programma's en diensten in New York City, vertragen tot 65 procent van de slachtoffers van huiselijk geweld en 48 procent van de mishandelde vrouwen het verlaten van een gevaarlijke situatie uit bezorgdheid over hun huisdieren. (In mei 2013 lanceerde URI een specifiek programma, Urban Resource Institute People and Animals Living Safely, of URIPALS, waarin slachtoffers van mishandeling en hun huisdieren zijn ondergebracht.)

Ik ben sympathiek tegenover slachtoffers van mishandeling die blijven: een paar jaar geleden merkte ik dat ik gevangen zat in een emotioneel gewelddadige relatie en dat ik uitstapte omdat ik wegging omwille van mijn honden. In die tijd voelde ik me alleen en beschaamd; Ik kon geen hulp zoeken omdat ik geloofde dat niemand mijn situatie zou begrijpen. Vandaag weet ik echter dat mijn verhaal gedeeld wordt door vele slachtoffers van emotionele en fysieke mishandeling.

De cyclus van misbruik

Toen ik volwassen was, was ik een volkstrelende, omdat ik wilde dat anderen me leuk vonden en goedkeurden. Als tiener zocht ik validatie van buitenstaanders en leerde ik om mijn eigen behoeften als laatste te stellen. Toen ik begin twintig was raakte ik betrokken bij een man die prooi was van mijn verlangen om te behagen. Zijn voortdurende manipulatie, onvoorspelbare woede, schadelijke woorden, mensonterend gedrag en ontrouwe acties hebben me in een eeuwige staat van verwarring en angst achtergelaten. Ik begon hem te geloven toen hij me de schuld gaf van de problemen in onze relatie.

En toch bleef ik bij hem, hoewel ik wist dat het gevaarlijk voor me was om dat te doen. Ik bleef omdat mijn kritisch lage zelfwaardering het moeilijk maakte om te geloven dat ik onvoorwaardelijke liefde en zorg verdiende. Maar wat mij er eigenlijk van weerhield de relatie te verlaten, was het angstaanjagende vooruitzicht van wat er zou gebeuren met mijn twee Mopsen, Bruce en Willy, als ik zou proberen tegen mijn misbruiker op te komen of hem zomaar achter te laten. Hij maakte duidelijk dat als we uit elkaar gingen, hij een van de mopshonden zou houden, ook al was het ook duidelijk dat hij geen oprechte belangstelling voor de honden had. Hij gebruikte ze, en zijn kennis van mijn liefde voor hen, om me te beheersen.

In feite waren mijn Mopsen de stabiele grond waar ik me aan vasthield tijdens de storm van emotionele mishandeling en verwaarlozing die ik ondervond. Hun onophoudelijke genegenheid en ongeëvenaarde loyaliteit was voor mij een veilige haven. Telkens als ik me zwaar voelde worden door ontmoediging en wanhoop, inspireerde hun natte kusjes, wiebelende knuffels en donutvormige staartwormen me ertoe om steeds luchtiger te worden.

Uiteindelijk hebben de honden me van het misbruik gered. Ik had mezelf neergelegd bij het feit dat dit het leven was zoals ik het zou kennen en ik was gaan geloven dat ik het niet beter had verdiend. Maar zodra ik mijn honden in gevaar zag, wist ik dat ik moest vertrekken.