Year of the Dragon: How Lucky the Lizard Stole My Heart

2024 Auteur: Roxanne Bryan | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 10:12

Terwijl ik dit schrijf, eist een baby mijn aandacht. Hij komt net uit zijn dutje en ik hoor hem beginnen te struikelen. "Wie heeft er honger?" Ik croon, glimlachend neer op die schattige, tandenloze grijns en streelde zijn hoofd.

Met een behendige pop van de kooi strooi ik een tiental levende krekels in zijn tank en zie hoe mijn baby met baardagaam van het ene uiteinde van zijn terrarium naar het andere rennen en zijn lunch achterna jagen.

Dat is juist. Een draak. Technisch gezien is hij een hagedis, een geschenk van mijn man. Niet precies een diamanten hanger of een middag in SpaLaLa, ik weet het.

Om een of andere reden besloot hij dat dit jaar - misschien vanwege een epische nestlediging die doorging vanwege het verlies van de oudste van onze drie honden en mijn jongste kind dat naar de universiteit ging - ik een baby nodig had in mijn leven.

Enter Lucky, de kleine hagedis.

Om eerlijk te zijn, mijn eerste reactie was waardeloos. 'Bedankt,' zei ik met opeengeklemde kaken, omdat ik dacht dat dit het slechtste geschenk ooit was.

Ik had al reptielen laten zakken. Mijn zoon, degene die onlangs aan de universiteit ontsnapte, had een genadig korte slangentijd. We hebben allebei gehoord dat a.) We doodsbang zijn voor slangen en b.) We zijn nog meer geschokt door de bevroren kleine knaagdier "pinkies" die ze eten.

De eerste koren slang, Rocky, stierf met zijn mond open in een soort van Edvard Munch-geïnspireerde slang schreeuw. Ik zie het nog steeds in nachtmerries. De tweede, Cassandra, ontsnapte op een of andere manier. Wanneer mijn slapeloosheid begint, zie ik haar 10 jaar later in het lef van het huis, levend op spinnen en muizen en wachtend om mij te wreken op mijn onachtzaamheid.

Maternale reptieleninstincten

Maar Lucky is reptielen wat Elmo voor Muppets is. Hij heeft de keurige charme van Geico's Gecko, maar hij is nog meer schattig vanwege zijn overduidelijke babyness: grote ogen, allemaal onhandig, geneigd in slaap te vallen in vreemde en ongemakkelijke posities.

Ik behandel hem zelfs als mijn menselijke baby's. In de begintijd keek ik naar zijn borstkas om er zeker van te zijn dat hij ademde en soms zelfs een por in zijn nek nam om zeker te weten dat hij nog leefde. Hij zou wakker schrikken en me deze grappige kleine dubbele take geven - baby-baardagamen hebben allemaal dezelfde maniertjes als Kramer op Seinfeld.

Net als andere baby's maakt hij me zorgen. Ik moet hem bijvoorbeeld voorstellen aan groenten, met name boerenkool. Ik houd het voor zijn kleine neus en draai het rond. Ik legde boerenkool kunstig rond kleine melige wormen, die hij erin slaagt om - boerenkoolvrij - uit mijn vingers te grissen. (Ik heb dit ook nagelaten met de universiteitsjongen, die 18 is en nog steeds een ongemakkelijke relatie heeft met iets groens.)

Ik maak me zorgen dat hij niet genoeg poept. Hoewel ik hem nog niet in een warme douche met me heb genomen, doet de betrouwbare bron mij dat.

Wie zegt dat hagedissen geen persoonlijkheid hebben?

Als je me dat had gevraagd voordat hij twee maanden geleden in mijn leven kwam, zou ik gezegd hebben dat hagedissen saai waren, maar deze kerel is in feite betrokken. Hij slaapt veel, koestert zich op een van zijn houtblokken. Maar hij heeft dartele periodes, racet rond zijn tank, spartelt door zijn waterbak en springt op de kleine digitale thermometers die ik gebruik om te zorgen dat hij warm genoeg is.

Hij heeft ook veel leuke bewegingen - mijn favoriet is wanneer hij zijn hand in een high-five steekt en rondzwaait. (Blijkbaar is dit een onderdanig gebaar, wat in feite betekent: "Ga terug, ik bedoel je geen kwaad.") En hij geeft een erg geïrriteerde blik wanneer de timer het UV-licht op zijn tank afsluit.

Terug in zijn geboorteland Australië, zo werd me verteld, zijn baardjes net zo volgzaam in het wild als de grote jongens in alle YouTube-hagedisvideo's die ik bekijk. Maar Lucky is een beetje schichtig. (Het is heel goed mogelijk dat het op mij rust, dat mijn repti-nervositeit doorkomt.) Ik streel zijn hoofd en neem hem soms op, maar hij ziet er niet zo leuk uit.

Hij groeit snel. In slechts twee maanden tijd is hij ongeveer verdubbeld in omvang. En terwijl de dierenwinkel zegt dat hij tot 10 krekels per dag moet eten, heb ik hem wel 20 keer zien polijsten. Uiteindelijk kan hij ergens tussen de één en twee voet lang zijn. (In alle eerlijkheid, ik weet niet zeker of hij een hij is. Hij lijkt gewoon een man, maar ze zeggen dat ik het niet zeker weet tot hij groter is.)

Ik verplaatste zijn tank naar mijn kantoor. Ik merk dat ik vaak mijn stoel omdraai om hem te bekijken en kijk uit naar onze dagelijkse lunchroutine. Schrijven wordt eenzaam, en het is een veel gemakkelijkere manier om met een critter om te gaan dan met onze honden, die lieverd maar veeleisend zijn.

Geen geluk. Hij wil alleen krekels en af en toe een staarwedstrijd. Serieus, hij is zoals de Clint Eastwood van hagedissen.

Ik weet niet zeker wat de Chinese dierenriem betekent voor de rest van de wereld, maar ik kijk uit naar het jaar mijn draak.

Sarah Mahoney is een schrijver uit Durham, Maine. Haar gebruikelijke smaak in huisdieren trekt aan bij Boxers en Corgis.