Een parkiet leren praten

2024 Auteur: Roxanne Bryan | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2024-01-15 05:51

Neem contact op met Author

Je vogel trainen om te praten

Tips voor het lesgeven aan uw huisdier om te spreken

1. Koop je parkiet als deze nog heel jong is.
2. Koop een vogel. Ze zullen zich met elkaar verbinden en niet met jou. Natuurlijk, als je het grootste deel van de tijd weg bent, kan eenzaamheid geholpen worden door er een te krijgen, maar verwacht niet dat ze met je communiceren.
3. Stimuleer binding meteen door een hand aan te bieden en vervolgens een schouder om op te zitten.
4. Herhaal de zinnen consequent.

Gebruik geen opnames, tenzij het uw bedoeling is om ze te horen praten en niet om hen te leren communiceren. Communicatieve vogels zijn veel interessanter dan vogels die geen idee hebben wat ze zeggen.

Mijn vogel Marilyn werkte triggers af. Ze zou heen en weer rennen op haar baars en zeggen: "Wil je eruit komen!" toen ze uit haar kooi wilde. Ze zou zeggen: "Heb je honger?" toen haar gerecht leeg was.

Ze herhaalde zinnen aan haar vriend in de spiegel: "Zippity doo daaaa, sexy bird!" En wordt vooral 's ochtends vooral vocaal (ze verwant met robins en whippoorwills).

Nog een laatste tip: als je een vriendelijke vogel wilt die je aan iedereen kunt laten zien, gebruik dan geen aanstootgevende taal rond je vogel. OOIT.

Mijn parkietenverhaal

Naar mijn mening zijn budgies de beste soort vogel om deel van je familie te maken. Het trainen van uw huisdier om te praten, heeft alles te maken met persoonlijkheid, binding en herhaling.

Ik ontving mijn eerste parkiet als een kerstcadeau toen ik 17 jaar oud was. Hij was net oud genoeg om alleen te zijn, dus hechtte hij zich goed en leerde hij zijn eerste woord heel snel. Hij miauwde. Ik had een kat die ook wilde 'binden' met mijn vogel. Daarom hing ik zijn kooi aan mijn plafond - om te voorkomen dat de kat zich 'hecht'.

Daarom zou ze onder de kooi zitten of vlak voor het raam en miauwen… voor uren en uren. Ze zou daar zitten, ongeacht eten in haar gerecht te stoppen. Ze zou daar blijven zitten, ondanks dat ze de hele dag tientallen keren werden verjaagd. Ze zou daar gewoon zitten en "miauwen". Ik moest haar in de badkamer opsluiten toen ik Baby uit zijn kooi haalde. Ik zou zinnen herhalen en hem aan mijn wang vasthouden. Ik zou hem op mijn schouder dragen en met hem praten.

"Hallo, schat!" Ik zou herhalen.

"Miauw", was het antwoord.

"Wil je een traktatie!" Ik zou zeggen, een stuk appel voor zich houdend.

"Mauw."

Het kostte hem een week om te leren miauwen. Het kostte hem nog vijf weken om te zeggen: "Hallo schat!"

Waarom was dat? Mijn kat was een betere trainer dan ik, denk ik.

Binnen een jaar was Baby het ongelukkige slachtoffer van een oppas die geen idee had wat ze aan het doen was. Ik moet de schuld nemen, want ik had de verantwoordelijkheid niet moeten leggen op iemand die geen ervaring had of zich op zijn gemak voelde bij vogels.

Het duurde nog zeven jaar voordat ik voldoende zelfvertrouwen had om een andere vogel te krijgen. We dachten dat "zij" een "hij" was en we hadden opzettelijk een mannetje gekocht omdat we hadden gehoord dat mannen de enigen waren die zouden spreken. Maar deze parkiet was een jonge vrouw en gelukkig was wat we hadden gehoord verkeerd. Ik droeg haar naar huis in haar kleine doos en legde haar rechtstreeks in de enorme kooi die mijn man voor haar had samengesteld. Tegen die tijd hadden we drie kleine kinderen en we namen allemaal deel aan het lijmen en trainen van haar om te spreken. Natuurlijk, de eerste zin die Marilyn (toen "Merlin" genoemd) noemde, was van mijn man.

"Sexy vogel!" Ze zou verklaren en dan kussende geluiden maken.

Jaren later had onze parkiet een reusachtig woordenschat en niet alle woorden die ze leerde, kwamen van ons die haar probeerden te onderwijzen. Ze zou ons minstens één keer per week verrassen met een nieuwe zin.

"De timer ging af!" Ze verklaarde dat de oven zou zoemen.

"Neem een douche en poets je tanden!" ze zou de kinderen eraan herinneren wanneer ze 's morgens beneden kwamen.

"Excuseer mij!" ze zou schreeuwen als iemand boerde.

Ze hield van mensen die bang waren voor vogels. We hielden haar kooi meestal open en toen we onverwacht gezelschap hadden, weigerde ze absoluut om naar binnen te gaan. Ze ging op haar hoofd zitten en verklaarde in plaats daarvan haar liefde en hoe meer ze bang was, hoe meer ze van hen hield.