Jaloezie

2024 Auteur: Roxanne Bryan | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 10:12

Ik was net buiten Dawson City in gesprek met een hondenkoets racer genaamd Peter. Hij was klaar om zijn honden uit te rusten en ze draaiden vriendelijk en opgewonden rond. Ik reikte naar een knappe Siberische Husky met blauwe ogen, maar stopte toen Peter me waarschuwde: "Als je een huisdier bent, moet je ze allemaal aaien. Ze worden echt jaloers. Als ze denken dat een van hen meer wordt, genegenheid, eten of wat dan ook, veranderen ze in monsters met groene ogen. "Jaloezie en afgunst zijn gewone emoties in sociale omgevingen. Je zou kunnen zeggen dat het de kunst is om de zegeningen van de ander te tellen in plaats van die van jezelf. In alle sociale situaties zijn er ongelijkheden en sommige individuen komen beter uit dan anderen als het gaat om beloningen.

Wetenschappers hebben de neiging om emoties te scheiden in twee categorieën: primair en secundair. Primaire emoties, zoals angst, woede, afkeer, vreugde en verrassing, worden als universeel beschouwd. Secundaire emoties - schuldgevoel, schaamte, jaloezie en afgunst - veronderstellen naar verluidt complexere cognitieve processen. In het geval van jaloezie moet je bijvoorbeeld actief letten op wat de andere persoon krijgt en het vergelijken met wat je krijgt voor je inspanningen. Hoewel jaloezie en afgunst voorkomen bij primaten zoals chimpansees en bavianen, is het argument geopperd dat het onwaarschijnlijk is dat deze secundaire emoties optreden bij een dier als de hond, omdat ze betrekking hebben op zelfbewustzijn op een niveau dat experts niet geloofden dat honden bezitten. Echter, mensen die in de buurt van honden leven en met hen in wisselwerking staan, zoals Peter, observeren het vaak in hun huisdieren.

Een vaak voorkomende manifestatie van jaloezie bij honden draait om de complexe relatie tussen een moederhond, haar puppy's en haar eigenaar. In tegenstelling tot mensen, onderhoudt een moeder van een hond het moederinstinct voor haar nageslacht de rest van haar leven niet. Zodra de pups zelfstandig kunnen overleven, neemt haar moederinstinct voor het huidige nest af en is het zeker verloren tegen de tijd dat ze weer in de hitte komt. Jonge puppy's zijn natuurlijk heel schattig en knuffelbaar, dus het is normaal dat ze veel genegenheid ontvangen van de mensen in huis. Goed geïnformeerde eigenaren kunnen proberen om alle honden met dezelfde zorg en aandacht te behandelen, maar meestal is dit zonder resultaat. De moederhond ziet de aandacht van haar baasje weggeleid worden van haar en naar de pups, en wordt jaloers. Ze kan beginnen met het negeren van de pups en proberen ze uit te sluiten van het moedernest. Dit kan escaleren tot het punt waarop ze daadwerkelijk agressief kan worden jegens de pups of zelfs tegenover haar eigenaar.

Ik weet niet waarom gedragswetenschappers zulke algemene opmerkingen negeren. Het is algemeen aanvaard dat honden een breed scala aan emoties hebben. Honden zijn zeker sociale dieren en jaloezie en afgunst worden veroorzaakt door sociale interacties. Honden hebben ook hetzelfde hormoon, oxytocine, waarvan is aangetoond dat het betrokken is bij beide uitingen van liefde en jaloezie in experimenten met mensen. Met dit in gedachten besloot Friederike Range van de Universiteit van Wenen om te testen of honden jaloezie en jaloezie toonden.

Range zorgde voor een situatie waarin twee honden dezelfde taak uitvoerden, maar de ene werd beloond en de andere niet. De betrokken honden waren honden, en deze hadden allemaal de simpele truc geleerd om handen te schudden. Dus, bij het bevel "Handen schudden", strekte de hond zijn poot uit en legde deze in iemands hand. Voor de test werden de honden in paren gerangschikt, naast elkaar gezet. Beide honden van elk paar werden individueel gevraagd "handen te schudden", maar slechts één hond ontving een beloning, een beetje brood of wat worst.

In deze opzet zou je kunnen verwachten dat als honden jaloezie of afgunst ervaren, ze mogelijk op deze oneerlijke verdeling van beloningen reageren door te weigeren het commando te blijven opvolgen. Dat is precies wat er gebeurde. De hond die niet werd beloond, stopte al snel met de taak. Bovendien vertoonde de hond die niet werd beloond duidelijke tekenen van stress of ergernis toen zijn partner de traktatie kreeg.

Sommige mensen protesteren misschien dat dit niet echt jaloezie is. Veel mensen beweren immers dat honden extreem tolerant zijn en de wereld niet beoordelen aan de hand van winnaars en verliezers. Volgens hen moet het gedrag van de hond die niet wordt beloond uiteindelijk verdwijnen als gevolg van het proces dat theoretici van het leren met uitsterven bedreigen, wat simpelweg betekent dat beloond gedrag sterker en frequenter wordt, terwijl onbeloond gedrag verdwijnt of wordt geblust. Om er zeker van te zijn dat het experiment echt liet zien dat het de interactie tussen de honden was die belangrijk was, eerder dan alleen de frustratie om niet te worden beloond, werd een vergelijkbaar experiment uitgevoerd waarbij de honden de taak zonder partner uitvoerden, maar ook zonder enige beloning. voor zijn inspanningen. Onder deze omstandigheden bleef de niet-beloonde hond zijn poot langdurig presenteren en vertoonde niet dezelfde tekenen van frustratie en ergernis.

Jaloezie en afgunst bij honden is echter niet zo complex als bij mensen. Wanneer mensen betrokken zijn in competitieve sociale situaties, wordt elk aspect van de beloning zorgvuldig onderzocht om te proberen te bepalen wie het meeste en het beste resultaat krijgt. Honden zien deze situatie niet onder dezelfde soort microscoop. Dit is te zien wanneer de onderzoekers de situatie op een subtiele manier veranderden.

Nu, nogmaals, we hebben twee honden die naast elkaar zitten en elk op zijn beurt gevraagd wordt om "handen te schudden." Beide honden worden beloond voor deze activiteit, maar één hond krijgt een zeer aantrekkelijke traktatie, een stuk worst, terwijl de andere hond krijgt een minder gewenste traktatie, een stuk brood. Bij de mens kan dit het equivalent zijn van twee werknemers in een bedrijf die beiden even goed werkten en die beiden promoties ontvingen. Eén werd echter beloond met een nieuw chic hoekkantoor, terwijl de ander een kleinere, meer sobere hoek kreeg in de hal. Beiden werkten en werden beloond, maar één kreeg de grotere prijs, dus het is redelijk om te verwachten dat het minder bevoorrechte individu jaloers en jaloers zou kunnen voelen.

In het geval van de honden bleven beiden echter werken en leken ze heel blij met de situatie. Dus evalueerden de honden de eenvoudige ontvangst van de beloning voor verricht werk, niet de aard van de beloning. Een beloning ontvangen of krijgen voor de geleverde inspanningen is een kwestie van eerlijkheid. Het ontvangen van dezelfde beloning voor dezelfde inspanning is een kwestie van billijkheid. Honden reageren duidelijk op wat zij als eerlijk of oneerlijk beschouwen, maar hebben nog geen gevoel voor gelijkheid ontwikkeld. Daarom is het duidelijk dat de jaloezie die we bij honden zien van een eenvoudigere aard is.

Als we ontdekken dat honden jaloezie en afgunst hebben zoals mensen dat doen, wordt het duidelijk dat ze emotioneel dichter bij ons zijn dan we misschien al eerder hadden gedacht. Ze delen niet alleen onze positievere emotionele reacties, zoals vreugde, liefde en loyaliteit, maar verdiepen zich ook in de donkere kant van emoties.

Dr. Range vindt iets zeer positiefs over deze resultaten, door te zeggen: "Dit soort gedrag, namelijk reageren op anderen die beloningen ontvangen, kan een eerdere fase vertegenwoordigen in de evolutie van het soort coöperatief gedrag dat we zien bij mensen en andere primaten."

Ondertussen, totdat onze hondenvrienden die hogere coöperatieve gedragingen ontwikkelen, onthoud dat ze goed in de gaten houden wie hun rechtvaardige beloningen krijgt en wie niet. Dus, als je met meer dan één hond leeft of ermee omgaat, wil je er zeker van zijn dat elk van hen tegelijkertijd een schouderklopje en een traktatie krijgt, alleen maar om te voorkomen dat ze in monsters met groene ogen veranderen.