Hoe onze Golden Retriever haar gezicht verloor - maar haar liefde voor het leven heeft behouden

2024 Auteur: Roxanne Bryan | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 10:12

Jarenlang had onze Golden Retriever, Shakira, het vermogen om een binnenkomende raket te volgen - een gele tennisbal, bedoel ik - beter dan de luchtverdediging van de meeste landen ter wereld. Haar vermogen om zich vast te klampen aan een doelwit en de prijs in te trekken, gekoppeld aan haar snelheid in het 100-yard dashboard, zou NFL-verkenners hebben laten kwijlen als een bloedhond, zeker dat ze de volgende hal van de roemrijke ontvanger hadden gevonden.

Shakira is een atleet, een hard, gouden verschijnsel dat nooit een slechte dag heeft. Als je het gooide, zou ze het terughalen. En smeek je om het opnieuw te gooien. En opnieuw. Mijn arm zou eraf vallen voordat mijn kwispelende retriever me toestond de Chuckit zonder protest neer te leggen.

Tegenwoordig zou ze het echter niet merken als ik stopte met het gooien van de bal omdat ze niet meer kan zien wat ik aan het doen ben. In slechts twee dagen, ging de 12-jarige Shakira van het kunnen volgen van een airborne tennisbal bij een dode run om niet in staat te zijn om een lepel hondenvoer in blik twee meter voor haar neus te zien houden.

Sardijnen

Ik hoopte dat haar blindheid een immuun-gemedieerde ontsteking van de oogzenuw zou zijn, die behandeld zou kunnen zijn en genezen zou kunnen zijn. Maar in mijn achterhoofd vreesde ik dat het SARDS was, of Sudden Acquired Retinal Degeneration Syndrome. SARDS slaat vaker vrouwelijke honden dan mannetjes en wordt vaker in de winter gediagnosticeerd, hoewel in beide gevallen niemand weet waarom. Wat we wel weten is dat er geen behandeling voor SARDS is en dat de aandoening permanent is.

Onze Shakira is nu, en zal altijd blind zijn.

Ik heb veel blinde honden behandeld in de 31 jaar dat ik een dierenarts ben geweest, honden die het gezichtsvermogen verloren hebben van oorzaken variërend van diabetes (vaak) tot progressieve retinale atrofie (zeer gebruikelijk bij sommige rassen zoals dwergschnauzers en shelties) tot geweer ontploffing (gelukkig minder vaak). Toen Teresa en ik eerst getrouwd waren, werd ons eerste "kind", een Dwergschnauzer genaamd Bode, ook blind in slechts een paar dagen tijdens een aanval van pancreatitis. Maar Bode was een binnenhond die de paden van ons huis heel goed kende; tenzij we het meubilair verplaatsten, kwam hij net zo rond als toen hij kon zien.

Shakira's leven is heel anders. Ze woont op een paardenboerderij van 150 hectare en voor haar is er niets zo belangrijk als onze tweemaal daagse routine van het gooien van de tennisbal voor haar in onze baan, over ons gazon en in het bos totdat ze moe hijgt. Zonder haar gezichtsvermogen maakte ik me zorgen dat hetgene dat haar het gelukkigst maakte iets zou zijn dat ze niet langer kon doen.

Een handicap overwinnen

Ik ben blij om te melden dat ik ongelijk had. En ik had beter moeten weten - ik kan je niet vertellen hoe vaak in de carrière van deze ervaren dierenarts ik heb gezien dat iemands geliefde huisdier zich aan een uitdaging aanpast en net zo volledig leeft als voorheen.

Dus het is met onze Shakira. Ze kan de tennisbal niet meer zien, maar ze vindt het nog steeds elke keer - en op een dood spoor! Als ik het gooi, wacht ze en luistert naar de "whoosh" in de richting waarin mijn arm beweegt, staat stil tot de bal toeslaat en rent er dan voor. Ze kent onze ranch zo goed dat ze moeiteloos over de versleten paden en eenden onder het hek loopt. Ze gebruikt dan haar scherpe reukvermogen om de bal te vinden.

Ik heb haar nu minstens 200 keer gegooid en ze heeft haar bal elke keer teruggehaald. Ik gooi de bal wel in gebieden die veiliger zijn voor haar (niet in een zware borstel of in bergen stenen), en ik praat meer met haar zodat ze weet waar ik ben, maar dat maakt haar aanpassing niet minder verbazingwekkend. Als je niet wist dat ze blind was, zou je het nooit opmerken als ze zich een weg baant rond onze ranch.

Mijn hele leven ben ik me bewust geweest van de kracht van wat ik 'The Bond' noem, de speciale band die we hebben met onze dieren en de vele manieren waarop ze ons helpen onze eigen levens te leven. Als je ziet dat onze Golden Girl een stapje verder gaat, wat velen van ons in de rouw zou brengen, is het slechts een herinnering aan hoeveel manieren onze dieren ons helpen.

Haar boodschap is duidelijk: geniet van wat je hebt en maak je geen zorgen over wat je niet hebt. Er is vreugde in elke dag, als je er gewoon naar op zoek bent. Of ruik ervoor, in het geval van Shakira, die haar handicap niet laat vertragen.