Griffioen

2024 Auteur: Roxanne Bryan | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 10:12

Ik ben gezegend dat ik de moeder ben van een gekke hond met de naam Griffin. Griffin is een 75-pond-labmix en is het grootste deel van zijn leven gek.

Toen Griffin acht maanden oud was, trokken hij en ik ons huis binnen. Ik werk thuis en wilde mijn kantoor voorbereiden in onze afgewerkte kelder. Ik had nieuw tapijt geïnstalleerd en dacht dat een nieuwe verflaag er goed uit zou zien. Mam bood aan om te helpen met schilderen. We hadden geen hond die opgroeide, dus ma was niet gewoon om te denken aan 'puppy-proofing'. Ongeveer 15 minuten na het schilderen wierp ik een blik om ervoor te zorgen dat Griffin nog steeds met zijn speeltje speelde en in slow motion, ik zag hoe hij de houten verfstift uit de verfbus trok en begon te rennen. Ik begon te rennen, in slow motion leek het, achter hem aan. Hij dacht dat het een spel was, dus rende hij sneller. Er druppelde verf overal op mijn nieuwe tapijt. Hij zat een keer vast, net zoals ik dacht dat ik hem had, en hij wist zichzelf door de kleine ruimte te duwen die de verf over mijn zwarte leren bank en stoel spetterde. Ik betrapte hem al na een paar minuten op de vlucht; hij had echter een bad nodig, het tapijt moest worden geschrobd en het meubilair werd schoongemaakt.

Griffin heeft eekhoorns nooit leuk gevonden. Helaas leven we in een straat vol met grote bomen, dus er zijn veel, veel eekhoorns in onze buurt. Op een zonnige middag ontmoetten we onze twee buren en hun honden op een wandeling. Onderweg zag een eekhoorn er te goed uit om te weerstaan en begon Griffin hem te achtervolgen. Omdat ik aan de andere kant van de lijn was, begon ik Griffin na te jagen, achter de eekhoorn aan. We renden naar de rechterkant van de boom en bij de laatste seconde maakte Griffin een snelle draai naar links …. we ontmoetten elkaar rond de boom. De eekhoorn wist niet precies wat hij moest doen en besloot dat ik eruit zag alsof ik hem kon beschermen en sprong op mijn borst en spijkerde zijn nagels in mijn shirt. Ik begon te schreeuwen, Griffin begon te blaffen en de arme eekhoorn sprong van mijn hemd en rende weg. Ik vermoed dat de eekhoorn kort daarna een zenuwinzinking kreeg …

Een paar jaar geleden brak ik mijn enkel. Ik was erg bezorgd over het nemen van een wandeling met Griffin omdat hij elke dag absoluut een wandeling nodig heeft om overtollige energie kwijt te raken. Mam bedacht het idee dat we de rolstoel van haar zus zouden lenen, ze zou me duwen, ik zou Griffin's riem vasthouden en hij kon een korte wandeling maken. Ik stemde met tegenzin in. Ik was nog nooit in een rolstoel geweest, dus ging ik voorzichtig zitten, steunde mijn gebroken enkel en wierp de voetsteun op en we vertrokken. Ik wist echt niet dat mijn moeder zo snel kon lopen. Ik werd een beetje ongerust, dus draaide ik me om en vroeg haar om te vertragen en ze was er niet. Ze stopte om de poort naar het hek dicht te doen en Griffin was met mij van de grond gekomen. Ik begon te gillen en mijn andere voet te slepen. Mam was aan het rennen en probeerde ons te vangen. Godzijdank heb ik een lange oprijlaan. We stopten vlak voordat we de straat op renden.

Nu met het vasthouden van mijn moeder, begonnen we de straat af. Halverwege de straat was er een klein filiaal en ik dacht dat we vast zouden komen te zitten, dus ik leunde naar voren om het te verplaatsen. Rond die tijd liep een eekhoorn (ja, een andere eekhoorn) de straat over. Griffin vertrok en trok me de rolstoel uit en de straat op. Onnodig te zeggen dat we de rolstoel niet opnieuw probeerden. Ik zoog het op en liep elke dag een mijl op Griffin op mijn gebroken enkel.

Terwijl hij 75 pond is, loopt Griffin erg zwaar en zijn tags rinkelen, dus ik weet normaal waar hij is. Op een dag was ik in de keuken aan het lunchen en televisie aan het kijken. Griffin liep op de een of andere manier heel stil de keuken in, ging achter me zitten en leek blijkbaar op me te wachten om iets te drinken. Net toen ik mijn frisdrank oppakte om een slokje te nemen, begon hij geweer schors te machineren. Hij blaft heel diep en heel hard en zelfs als je het verwacht, kan het je nog steeds schrikken. Onnodig te zeggen dat ik zo hard sprong dat mijn frisdrank in de lucht vloog en meerdere keren in de lucht ronddraaide voordat ik op mijn shirt en schoot terechtkwam en over me heen morste. Griffin leek te lachen en liep toen de kwispelkamer weer in met kwispelstaart. Hij houdt van een goede grap. Aan de andere kant loop ik als Wyle E. Coyote rond in het huis na het nemen van aardbevingspillen.

Zelfs met al zijn gekkigheid zou ik hem niet veranderen. Ik hou van Griffin zoals hij is en ik hou van zijn persoonlijkheid.

Bekijk alle winnaars van de wedstrijd schrijven