Maak kennis met de natuur in je eigen achtertuin

2024 Auteur: Roxanne Bryan | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 10:12

EEN middeleeuws dierenboek is een verzameling verhalen over echte en ingebeelde dieren. Bestiar biedt ook commentaar op de morele betekenis die elk dier naar verluidt zou belichamen.

The Urban Bestiary: Encountering Everyday Wild is een moderne kijk op deze oude vorm, waarbij folklore, poëzie en geschiedenis worden gecombineerd met notities over dierlijk gedrag en hoe scat te identificeren. Hoewel het niet zo allegorisch is als zijn middeleeuwse voorgangers, is dit niet je typische natuurboek. We spraken met auteur Lyanda Lynn Haupt over wat het betekent om te leven met de wezens die ons elke dag omringen.

Vraag: Hoe ziet u de balans tussen verstedelijking en natuur?

A. Lyanda Lynn Haupt: Mensen die meer aan de kant van het dier staan, zeggen: ze waren hier eerst, het is hun plaats, dus we moeten achterover buigen om hun aanwezigheid mogelijk te maken. De andere kant zegt: ze zijn gevaarlijk, ze zijn hondsdolle, ze horen hier niet thuis. Ik denk dat beide standpunten te simpel zijn. Ook al is het waar dat ze hier het eerst waren, soms is samenwonen gewoon te gecompliceerd. We kunnen niet leven met beren, we kunnen niet leven met poema's, het is te gevaarlijk. We moeten manieren vinden om die dieren op hun plaatsen te laten bloeien.

Maar er zijn allerlei wilde wezens die meer kunnen worden aangepast, die echt hun huizen op menselijke plaatsen kunnen maken. Veel dieren zijn hier omdat we de perfecte plaatsen voor hen creëren. De meest voorkomende kraai in onze steden is de Amerikaanse kraai en tegenwoordig worden ze bijna nooit gevonden waar geen mensen zijn. En dat komt omdat ze ons niet in het bijzonder leuk vinden - ze zijn op hun hoede en houden niet van onze auto's en ze houden niet van onze honden - ze houden wel van onze vuilnisbakken. We bieden zoveel veilig gratis voedsel voor hen. De pickings zijn te goed - waarom zouden ze ergens anders naartoe gaan?

V. U wijst er ook op dat er dieren zijn die hier zijn, omdat we ze hier hebben geplaatst.

EEN. Spreeuwen en huismussen - enkele van de meest voorkomende soorten in Noord-Amerika - werden opzettelijk geïntroduceerd door gewenningssamenlevingen die wilden dat de kolonisten de vogels en de vogelgezang waar ze heimwee naar hadden, ervoeren.

Spreeuwen hebben vooral een interessant verhaal. De samenlevingen dachten dat het een literair en nobel iets zou zijn om alle soorten genoemd in de Shakespeare canon te introduceren, en in Henry IV hij noemt een spreeuw die leerde praten. Het is die ene lijn van de grote bard die leidde tot de introductie van spreeuwen en hun overname van Noord-Amerika.

V. Dus, voor zover co-existentie, beren zijn uit, spreeuwen zijn in. Hoe zit het met coyotes?

EEN. Mensen hebben altijd samen met coyotes geleefd, maar de menselijke ontwikkeling bereikt zo diep in de laatst overgebleven habitat, dus coyotes moeten zich aanpassen aan een meer gehakte habitat waar mensen in de buurt wonen. Een echt interessant ding voor mij is dat ze de manier waarop ze leven echt veranderd hebben om naast ons te kunnen leven. In een meer landelijke omgeving zouden ze de hele dag wakker worden en slapen. Ze zouden de rest van de dag meer bezig zijn. In stedelijke plaatsen zijn ze meer nachtdieren geworden om ons te ontwijken.

Het is een menselijke plicht om ervoor te zorgen dat we ons vuilnis veiligstellen, onze huisdieren binnenbrengen en als je een coyote ziet, hoe graag we het ook bekijken, het beste wat je kunt doen in termen van coëxistentie is het wegjagen. De voortdurende argwaan die coyotes om ons heen hebben, is de beste hoop voor mensen om hen om ons heen te accepteren.