Elleboogdysplasie

2024 Auteur: Roxanne Bryan | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2024-01-09 03:46

Honden spelen geen tennis, maar dat betekent niet dat ze geen pijnlijke ellebogen kunnen hebben. Elleboogdysplasie - en uiteindelijk artritis - gebeurt simpelweg omdat het ellebooggewricht niet goed wordt gemaakt. Tekenen omvatten pijn en mank lopen. Honden kunnen supplementen nemen om gewrichtsgezondheid en -medicijnen te ondersteunen om pijn en ontsteking te verminderen, maar correctieve operaties worden vaak aanbevolen.

Overzicht

Elleboogdysplasie treedt op wanneer de botten en het kraakbeen waaruit het ellebooggewricht bestaat niet goed samenkomen, wat uiteindelijk leidt tot pijnlijke beweging in de voorpoot.

De elleboog bestaat uit het opperarmbeen (het lange bot van de bovenste voorpoot), dat op het ellebooggewricht communiceert met de straal en de ellepijp (de twee botten waaruit de onderste voorpoot bestaat) eronder. Al deze botten en het bijbehorende kraakbeen moeten goed worden ontwikkeld en precies bij de elleboog passen om een levenslange slijtage te weerstaan. Wanneer dat niet het geval is, treedt elleboogdysplasie op.

Vier afwijkingen die specifiek zijn voor de elleboog worden beschouwd als vormen van elleboogdysplasie, hoewel er ook andere afwijkingen kunnen optreden bij de ziekte:

• Un-united anconeal process: Een deel van het bot op de ellepijp, het anconeale proces genaamd, verenigt zich niet goed met de rest van de ellepijp tijdens de botgroei.
• Gefragmenteerd mediaal coronoidproces: Een klein stukje bot aan de binnenkant van het ellebooggewricht ontwikkelt zich abnormaal en breekt weg van het ellepijpbeen en veroorzaakt schade binnen het ellebooggewricht.
• Osteochondritis dessicans: Een stuk kraakbeen wordt gedeeltelijk of volledig losgemaakt van zijn normale plaats binnen het ellebooggewricht.
• Ongelijkheid van de elleboog: Onjuiste uitlijning en vorming van het ellebooggewricht

Deze variaties van elleboogdysplasie hebben één ding gemeen: ze leiden steevast tot pijn en elleboogarthritis. Hoewel onjuiste voeding tijdens het puppyschap en trauma aan de elleboog kan bijdragen aan elleboogdysplasie, is deze ziekte meestal het gevolg van genetische factoren die tot een minder dan optimale gewrichtsconformatie leiden.

Tekens en identificatie

Honden die lijden aan elleboogdysplasie kunnen al op 4 maanden tekenen van milde tot matige pijn en kreupelheid vertonen in de voorpoten, maar sommige zullen pas op latere leeftijd tekenen van de ziekte vertonen. Beide ellebogen zijn meestal betrokken, maar er kan er één veel zwaarder door worden getroffen.

Diagnose van elleboogdysplasie wordt meestal bereikt door middel van röntgenfoto's die zichtbare veranderingen in het gewricht bevestigen. Maar een voorgeschiedenis van kreupelheid van de voorpoten bij een jonge hond of verdikking van de elleboog die een dierenarts tijdens lichamelijk onderzoek kan waarnemen, verhoogt meestal het alarm. Magnetic Resonance Imaging (MRI) en computertomografie (CT) scans van het gebied kunnen ook zeer nuttig zijn om de exacte versie van aanwezige elleboogdysplasie te identificeren. Chirurgische verkenning (meestal door middel van artroscopie maar ook door open-gewrichtschirurgie) wordt ook beschouwd als een methode om de omvang van de schade van het gewricht te bepalen en chirurgische correctie in te stellen.

Betrokken rassen

Honden van grote rassen worden het meest getroffen, maar kleinere honden kunnen ook worden getroffen, waaronder Pugs, Basenjis en Shiba Inus. Hieronder zijn de top 10 rassen getroffen, met dank aan de Orthopaedic Foundation for Animals (OFA).

• mopshond
• Chow Chow
• Rottweiler

Berner Sennenhond

Zwarte Russische terriër

Newfoundland

Chinese Shar-Pei

• Fila Brasileiro
• Dogue de Bordeaux
• Amerikaanse Bulldog

Behandeling

De behandeling van deze gevallen varieert afhankelijk van de exacte vorm van de ziekte en het stadium waarin deze zich voordoet. Indien mogelijk worden operatief verwijderde losse kraakbeenflappen en het gladmaken van het kraakbeen in het gewricht ondernomen. Dit wordt echter het best bereikt in de vroegste stadia van de ziekte. Nadat artritis is ingezet, wordt het steeds moeilijker en minder gunstig om een operatie uit te voeren.

Sommige dierenartsen voeren de operatie zelf uit; anderen kunnen deze procedure verwijzen naar een dierenarts of orthopedisch specialist. Sommige dierenartsen kunnen chirurgie uitvoeren met behulp van arthroscopische chirurgische apparatuur (chirurgisch introduceren van een fiberobtische scope in het gewricht). Open gewrichtschirurgie is ook een optie.

Niet-chirurgische opties voor het beheer omvatten pijnstillende medicijnen, zoals door dieren goedgekeurde anti-inflammatoire geneesmiddelen en pijnstillers. Langdurig gebruik van nutraceuticals (zoals glucosamine / chondroïtine en vetzuren) is ook van enige hulp gebleken, evenals gewichtsbeheersing en fysiotherapie / gecontroleerde lichaamsbeweging.

het voorkomen

Elleboogdysplasie wordt beschouwd als een erfelijke ziekte. Aangedane honden mogen niet voor de fokkerij worden gebruikt.

Dit artikel is beoordeeld door een dierenarts.