The Dogs of Todos Santos, Guatemala

2024 Auteur: Roxanne Bryan | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 10:12

2 november 2009: 5 uur De wekker gaat voor zonsopgang. Ik kleed me snel in onze slecht verlichte, onverwarmde kamer, waar het net helder genoeg is om mijn eigen adem in de ijskoude lucht te zien hangen. Er is weinig tijd voor een goede nachtrust tussen het lawaai van muzikale festiviteiten aan het einde van de nacht, honden die op straat vechten en het kraaien van hanen bij zonsopgang. De ochtenden zijn ongemakkelijk gehaast. Het gebouw dat we nu gebruiken voor een operatie is een wandeling van een half uur verwijderd, en we moeten vroeg beginnen om het beste te maken van de paar uurtjes warmte en zonneschijn van de middag, dus het ontbijt is een korte stop van 10 minuten bij de lokale tienda voor warme koffie en pan frances (witte broodjes).

Het veterinaire team dat ik hier twee dagen geleden heb aangesloten, heeft de vaccin- en onzijdige klinieken bijna voltooid voor dit bezoek en is net begonnen met het steriliseren van de vrouwtjes. Mijn kaak valt als ik onze geïmproviseerde operatiekamer binnenkom - het lijkt op iets uit een oorlogsfilm: met tin beklede muren, een stoffige vloer, slechte verlichting en geen centrale verwarming. Benita, een lokale dorpsbewoner die is ingehuurd om voor ons te vertalen, neemt een patiëntenverhaal en helpt de dorpelingen toestemmingsformulieren te ondertekenen.

Mijn eerste patiënt van de dag is Chaquira, een klein, enigszins fetisch uitziend gemengd ras. "Je bent een gelukkige kleine perra (hond)," zeg ik tegen haar, terwijl ze een gezonde laag spieren en vet voelt boven haar ribbenkast. Zonder veterinaire verzorging of gewone maaltijden zijn de meeste honden in dit bergdorp dun, onduidelijk en dragen ze een groot aantal hebberige, calorie-berovende inwendige parasieten. Chaquira ziet er opmerkelijk goed verzorgd uit - haar lichaamsgewicht is normaal, haar vacht is glanzend en haar ogen glinsteren. Ik ben in het geheim opgelucht over haar schijnbaar goede gezondheid; de werkomgeving ziet er vandaag genoeg uit als een uitdaging.

Chirurgie op een rustieke, hooggelegen plek is op zijn zachtst gezegd een oefening in creativiteit. In plaats van multi-beam chirurgische verlichting, hebben we eenvoudige koplampen; in plaats van volledig verstelbare chirurgische tafels hebben we houten bureaus met stenen gestut en zonder vloeistofpompen op locatie, hangen we de zakken op met touw of spijker en onze ijverige technici tellen de druppelsnelheid handmatig. Een kleine snelkookpan dient als onze autoclaaf voor het steriliseren van instrumenten, en een butaan-kooktoestel kookt water voor het schrobben, het vullen van warmwaterkruiken en het verwarmen van IV-vloeistoffen. Ik kijk even rond tijdens het scrubben en besef wat een prestatie het is om een zeer eenvoudige maar functionele operatiekamer in zo'n afgelegen gebied te hebben. Ik droog mijn handen en handschoen op; Chaquira staat op de tafel en klaar voor een operatie.

Niet lang in haar sterilisatie, ben ik gestoord door de hoeveelheid bloedingen. Kleine vaten die snel alleen moeten klonteren zijn dat niet, en ik breng kostbare tijd door met ze allemaal vast te klemmen. Dr. Kuzminsky, die het eerste team hier leidde in januari, legt uit dat het sijpelen dat ik zie niet ongewoon is en er is een vermoeden dat bloedparasieten of chronische ondervoeding milde stollingsproblemen veroorzaken. Ik zucht bij dit onwelkom nieuws en chirurgie en anesthesie verminderen de lichaamstemperatuur snel, dus zonder centrale verwarming en alleen warmwaterkruiken om onze patiënten warm te houden, moeten we snel werken om onderkoeling te voorkomen. Ik ga door, jongleer met de noodzaak om het bloeden onder controle te houden terwijl de operatietijd tot een minimum wordt beperkt.

Ik merk dat ik buitengewoon diep in concentratie zit en een procedure uitvoer die normaal moeiteloos is. Ik merk de vreemde stilte tussen mij en mijn technicus op, een stompzinnige herinnering dat het monitoren van een patiënt onder deze omstandigheden geen plaats laat voor de ontspannen kletsjeschat die routine-operaties doorgaans toestaan. Thuis worden de honden onder narcose gehouden en hun vitale functies worden gevolgd met geavanceerde bewakingsapparatuur, net als in een ziekenhuis voor mensen. Alarmen gaan over als de ademhaling of de hartfrequentie het normale bereik overschrijden - een geweldige veiligheidsmaatregel om een vakkundige observatie en directe patiëntbewaking te ondersteunen - en gasniveaus kunnen snel en eenvoudig worden aangepast als dat nodig is. Anne-Marie, mijn technicus, heeft geen van deze luxeartikelen. Ze houdt Chaquira onder algemene anesthesie met IV-medicijnen in plaats van geïnhaleerd gas en past haar medicijncijfer aan op basis van continue monitoring. Er gaat geen minuut voorbij zonder een evaluatie van de hartslag, ademhaling, spierspanning en andere indicatoren van hoe diep haar patiënt "in slaap is". Zelfs met nauwgezette controle raakt Chaquira ongeveer halverwege de sterilisatie een beetje te diep, en Anne-Marie moet haar gedurende vijf minuten helpen ademen en een speciaal medicijn toedienen om haar hartslag te verhogen. Niettemin ben ik in staat om vrijwel ononderbroken door te gaan met de operatie; Dierenartsen zonder Grenzen (VWB) neemt alleen technici in dienst die zeer deskundig en zeer ervaren zijn en ik heb het volste vertrouwen in Anne-Marie.

In iets meer dan een uur is het steriliseren voltooid en verhuizen we Chaquira naar het herstelgebied, waar ze wordt gebundeld in dekens en warmwaterkruiken voor de propaangasverwarmer. Ik zit bij haar terwijl de verdovende medicijnen langzaam afslijten, mijn rugpijn van het ingaan en mijn maag mopperend voor de lunch. Voordat het gevoel van ontbering de overhand krijgt, streel ik Chaquira zachtjes, en sussen mezelf met een herinnering aan waarom ik hier ben in dit moeilijke maar boeiende project.

In 2007, toen VWB voor het eerst werd gecontacteerd, was de hondenpopulatie in dit afgelegen Maya-dorp uit de hand gelopen. Honden, meestal gehouden ter bescherming tegen indringers, andere honden en dieren in het wild, fokten met elkaar en met zwerfdieren. Honden waren het belangrijkste reservoir van hondsdolheid en sommige zwerfdieren waren agressief tegen mensen. Toeristen waren bang om de straat op te gaan en de gemeenschap leefde in angst. Pogingen om de zwerfhondenpopulatie door massale vergiftiging te verminderen, waren niet succesvol geweest. Honden voor huisdieren werden onbedoeld gelokt, zwerfdieren werden niet op betrouwbare wijze getarget en vergiftigde honden stierven een trage en ondraaglijke dood. De mensen van Todos Santos wilden een humane en duurzame oplossing en de VWB wilde hen graag helpen een cultureel geschikt programma te ontwikkelen om het risico op rabiës te verminderen en hun hondenpopulatie onder controle te houden. De eerste fase van het project was gericht op vaccinatie tegen hondsdolheid, castratie en het vaststellen of vrouwtjes veilig konden worden gesteriliseerd in dergelijke uitdagende omstandigheden. Chirurgie bleek rigoureus, maar haalbaar, dus een belangrijk doel van deze tweede fase was om zoveel mogelijk vrouwelijke honden te steriliseren. De lunch komt aan en we wisselen af tussen het vullen van onze buik met rijst, bonen en sussend warme tortilla's, en onze patiënten in het herstelgebied nauwlettend in de gaten te houden. We zijn 8000 voet hoog in de

We zijn 8000 voet hoog in de bergen, genesteld in een steile vallei tussen twee torenhoge bergketens. Het weer verandert dramatisch gedurende de dag, en halverwege de middag, wanneer de westelijke bergen plotseling koele schaduwen op ons werpen, willen we dat onze patiënten zich thuis voelen bij een warm vuur in de keuken.

Om 14.00 uur komen de Mendozas, de familie van Chaquira, terug en spreekt Benita met hen over de speciale zorg die ze nodig zal hebben. In deze inheemse Maya-cultuur betekent hondenbezit niet wat het in Canada of de Verenigde Staten doet. Honden voor huisdieren slapen buiten en worden niet veel meer gevoed dan een enkele tortilla. Ze zwerven vrij door het dorp en vangen het grootste deel van hun voedsel. Zonder specifieke instructies voor thuiszorg zouden veel van onze patiënten bezwijken onder hypothermie en ondervoeding, dus legt Benita zachtjes uit hoe belangrijk het is dat Chaquira 's nachts binnenshuis op een dikke deken bij het warme keukenvuur overnacht en dat ze voor de eerste paar weken eiwitten krijgt dagen. De meeste gezinnen kunnen het zich veroorloven om eieren te verstrekken, maar voor sommigen is het verstrekken van kip een strijd - het betekent minder voor zichzelf die week. Benita is in staat om te erkennen en zich inleven in de ontberingen van haar dorpsgenoten, en ze is in staat om eigenaren aan te moedigen om het beste wat ze kunnen doen voor hun honden zonder ongevoelig of cultureel ongepast te lijken.

Mendoza zegt dat ze Chaquira eieren en kip kan geven, omdat ze het dit seizoen goed hebben gedaan met hun gewassen, en ze bedankt ons voor onze hulp. Tia, haar jongste, geeft me schuchter een foto die ze thuis van alle dieren heeft getrokken. Ze wijst op de honden: Chaquira, Mekka en Princessa en vertelt me hoe ze vooral van ze houdt.

Net als de Mendozas met Chaquira veilig in hun armen vertrekken, komen drie kinderen aan om een andere patiënt op te halen, Paloma. Roberto, de chirurg van Paloma, werpt een ogenblik een blik op hun hoofd en kijkt dan bezorgd naar hen. "Donde estan tus padres?" Vraagt hij. De oudste antwoorden zijn feitelijk dat hun ouders bezig zijn de maïs te drogen. Het is een worsteling voor sommige dorpelingen om vrij te nemen om naar onze kliniek te komen. De Todosanteros zijn vrij arm en werken heel hard om zichzelf te onderhouden. Een straaltje toeristen, velen op zoek naar de ingewikkeld handgeweven kleding waar de dorpsvrouwen bekend om staan, brengt wat geld in de gemeenschap, maar de dorpelingen onderhouden zichzelf vooral door het verbouwen van gewassen en het onderhouden van een klein aantal kippen en varkens voor eieren en vlees. Paloma's gezin woont een wandeling van 45 minuten door de bergen, veel te ver weg om zo kort na de operatie te kunnen lopen en de kinderen zijn niet sterk genoeg om haar helemaal zelf te dragen.

Het is verleidelijk om een tuk-tuk (driewielige taxi) te bellen, net zoals het verleidelijk is om honden met voedzaam voedsel naar huis te sturen en meer geavanceerde medicijnen en apparatuur mee te brengen die een operatie gemakkelijker en veiliger zou maken, maar wij niet; de korte termijn heldendaden zouden ten koste gaan van succes op lange termijn. We zijn toegetreden om een crisis te helpen oplossen, maar met de vaste intentie om een stap te zetten zodra we in staat zijn om een cultureel geschikte en duurzame oplossing in onze plaats te laten. Nu de hondenbevolking tijdelijk onder controle is, zal het gemakkelijker zijn om overheidssteun te krijgen om het programma te behouden, maar we moeten voorzichtig zijn om ons werk te doen op een manier die de Guatemalteekse dierenartsen die ons uiteindelijk zullen vervangen kunnen ondersteunen.

Roberto trekt zijn wenkbrauwen op, voegt 'volwassenen bij ontslag' toe aan de dagelijkse debriefingsagenda en glimlacht dan warm naar de kinderen terwijl hij zijn wandelschoenen dichtknoopt en Paloma in een warme deken bundelt. Hij grijpt een mobiele telefoon voor het geval hij problemen heeft om zijn weg terug te vinden en vertelt ons dat hij ons tijdens het diner zal zien.

Het grootste deel van het team blijft nog een paar uur op locatie om ontladingen te doen, instrumenten schoon te maken en kits klaar te maken voor de volgende dag, terwijl een paar van ons de lijst met huisbezoeken afronden voor patiënten die zich langzaam herstellen en een beetje extra TLC nodig hebben of medicijnen. Ondanks de afgelegen locatie en de armoede, zijn mobiele telefoons alomtegenwoordig en kunnen klanten gemakkelijk contact met ons opnemen als ze zich zorgen maken. We pakken een kleine medicijnkit, stethoscoop en thermometer in en bespreken de bellijst met Andres, onze gids. Er zijn geen adressen in Todos Santos, dus housecalls zijn typisch lange, avontuurlijke wandelingen met onze trouwe drietalige vertaler (Engels-Spaans-Mam), die aanwijzingen van dorpsbewoners vraagt om onze patiënten te lokaliseren en ons helpt te communiceren zodra we ze hebben gevonden.

Wandelen door het dorp en het bezoeken van huizen biedt een fascinerende blik op de Maya-cultuur. Deze gemeenschap is een van de weinige plaatsen in Guatemala waar traditionele kleding nog steeds wordt gedragen. Mannen kleden zich in een gestreepte rode broek, donkerblauwe chaps en overhemden met grote, rijk geborduurde kragen, en vrouwen dragen lange, donkere rokjes met opvallend levendige, mooi geweven blouses, vaak met baby's die in een huipil over hun rug zijn gewikkeld.

We slaan een smal pad in tussen twee velden met gemengde gewassen, waar hoge maïstapels fungeren als steiger voor bonen, en het gebladerte van beide zorgt voor schaduw voor de bloeiende squash onder hen. Aan het einde van het pad bereiken we het huis van Duarte, waar ik twee vrouwen druk aan het zien zijn op de weefgetouwen van de rugriem en geniet van de vage geur van verbrand hout afkomstig van de chuj (zweetbad).

We gaan kijken bij Luna, die sinds de operatie twee dagen geleden lethargisch was en voedsel weigerde. Luna rust comfortabel in de keuken. Ze is een beetje stil, maar haar incisie ziet er goed uit en haar tandvlees is vochtig en roze - ik ben blij met haar algehele uiterlijk. De familie zegt dat ze haar neus opdraait tegen tortilla's en haar desinteresse toont met een verse uit de kachel, maar wijst er al snel op dat ze vanmorgen opgestoken heeft met een warme kom sopa de pollo (kippensoep) en eigenlijk nu veel beter doen.

De rest van onze huisbezoeken is even rustig; de incidentele hond heeft wat extra pijnstillers of insnijverbanden nodig, maar de meesten hebben gewoon wat extra voedsel en warmte nodig, iets wat dorpelingen niet gewend zijn om voor hen te zorgen.

Met rondjes klaar en kits ingepakt, hebben we een uur of zo over voor een koude douche en een was vóór het avondeten. Normaal gesproken verzamelen we ons in een lokaal restaurant voor het avondeten, maar deze avond is een speciale gelegenheid: we zijn uitgenodigd om te dineren bij het kantoor van de burgemeester. Als we aankomen, ben ik opgelucht dat we niet onder ons zijn aangekleed. Thuis zou zo'n uitnodiging zeker om formele kledij vragen, maar hier was schone, warme kleding de juiste keuze - niemand trekt een wenkbrauw op. De vertegenwoordigers van de burgemeester, allen gekleed in donkere halve kinnebakspek boven hun broeken en zwarte leren jassen, kleding alleen gedragen door bepaalde mannen in de gemeenschap die van een goede rang zijn, verwelkomen ons als hun geëerde gasten.

'Salud!' Snelt een van de ambtenaren kort nadat we zitten, zijn glas in de lucht houdend. We nemen deel aan zijn toast: "Aan de mensen en honden van Todos Santos!" En worden getrakteerd op een eenvoudige maar stevige maaltijd van tamales, aardappelen, frijoles en, natuurlijk, maïstortilla's, terwijl we bekijken waar we staan met deze gedurfde en vitaal project.

De gemeenschap is tot nu toe erg tevreden met onze hulp. Dorpsbewoners hebben gemerkt dat er sinds het begin van het project een grote daling is in het aantal agressieve honden dat over straat ronddoolt, en er is hoop dat dit in de loop van de tijd zal helpen met toerisme en economische ontwikkeling, vooral wanneer andere aspecten van dit complexe probleem worden aangepakt. De burgemeester is onder de indruk van de resultaten van ons werk en heeft zich gecommitteerd aan een nog grotere ondersteuning van het project volgend jaar: een chauffeur en een vrachtwagen voor het vervoeren van apparatuur en sommige patiënten, opslagfaciliteiten en een geschikte centrale locatie voor klinieken.

De positieve feedback is enorm versterkend en goed getimed, gezien het harde werk dat nog in het verschiet ligt; er zijn verschillende onderliggende problemen die moeten worden aangepakt voor langdurig succes.

Slecht afvalbeheer houdt een zwerfhondenpopulatie in stand die niet weg zal gaan tot hun voedselbron dat wel doet. Zwerfkeien worden aangetrokken door het slachthuis, de markt en de vuilstortplaats waar ze restjes achterhalen. De burgemeester is klaar om aan deze problemen te werken en wil graag dat we hem helpen bij het ontwikkelen van een verantwoord programma voor eigenaarschap van huisdieren, een van onze eerdere aanbevelingen voor deze gemeenschap, zodat hondenhonden niet hoeven te zoeken om te overleven. Hij en onze teamleider zijn het erover eens dat het oplossen van deze fundamentele problemen een grotere betrokkenheid vereist dan die van ons aan tafel, inclusief samenwerking met de overheid, Guatemalteekse dierenartsen en niet-gouvernementele organisaties.

Dit is een grote bestelling, maar het lijkt erop dat hulp en ondersteuning onderweg zijn. Een technisch hoogleraar aan de Universiteit van Guelph, die lid is van Engineers Without Borders, heeft aangeboden om te helpen bij het oplossen van de complexe problemen met het afvalbeheer en de Guatemalteekse dierenarts die verantwoordelijk is voor de controle op rabiës die ons op het terrein bezocht, had grote belangstelling om het project te ondersteunen. Ze is zelfs al begonnen met netwerken om deelname van de Guatemalaanse veterinaire gemeenschap te stimuleren.

Het welzijn van zowel de zwerfdieren als de honden in eigendom moet in overweging worden genomen wanneer afval als voedselbron niet meer beschikbaar is, dus er zal een behoorlijke hoeveelheid planning en coördinatie tussen deze verschillende organisaties en de gemeenschap nodig zijn. De oplossingen zullen complex zijn, maar er is een gevoel van optimisme bij ons. We zijn energiek door de lucht van prestatie en verleid om tot laat in de avond door te gaan met socialiseren. Maar met een vroege ochtend voor ons, wensen we onze vriendelijke gastheren een buena 's en wandelen terug naar Las Ruinas, ons gehuurde huis, om het een nacht te noemen.

Ondanks uitputting kan ik niet slapen. Mijn bed voelt leeg - ik ben gewend om met mijn twee honden te knuffelen. Ik lig wakker met mijn meisjes thuis te denken, op de bank te dutten bij de warme open haard, met volle buiken en geen zorgen in de wereld. Het is moeilijk voor ieder van ons hier om de enorme culturele verschillen in huisdiereigendom te accepteren, om te verzoenen hoe iemand om een hond kan geven en haar toch kan achterlaten om haar maaltijden te vangen. Dan denk ik aan Tia's tekening, aan de bezorgde gezichten van dorpsbewoners wanneer ze hun honden verlaten voor een operatie, en de genegenheid die ze tonen wanneer ze herenigd worden, en ze vragen zich af of, ondanks onze heel verschillende manieren van zorgen, onze liefde voor onze honden in feite zou kunnen zijn. hetzelfde zijn.

Het zal nog een paar jaar duren voordat buitenstaanders Todos Santos kunnen verlaten, wetende dat de lokale bevolking de leiding heeft over hun eigen oplossingen, en de weg naar succes zal waarschijnlijk net als de dorpswegen zelf zijn: ruig en steil. Maar ik weet dat we er zullen komen. Met voortdurend hard werken en een zorgvuldige planning zal de wens voor een betere gezondheid en welzijn van deze charmante gemeenschap zeker uitkomen.

VWB is een non-profit organisatie wiens missie het is om te werken voor en met gemeenschappen die de gezondheid van dieren, mensen en de omgeving die ons ondersteunen, moeten voeden. Bezoek www.vwb-vsf.ca voor informatie op hun opmerkelijke projecten en leidende principes.